Sarah Brock kwam in Spanje hard ten val door een aanrijding, met ernstig letsel en een beschadigd zelfvertrouwen tot gevolg. Lees over haar aangrijpende ervaring en haar weg naar herstel.
Artikel gaat verder onder banners
Gravel, snert, trappist & vuurkorven:
- Zondag 3 november 2024
- 65 of 90km prachtig gravel
- De Kempen en het Vlaamse grensgebied
- Cobbles '24 windbody optioneel
Even voorstellen
Ik ben Sarah, 33 jaar en woon in Breda. Ik werk vijf dagen in de week als jurist in Den Haag. In mijn vrije tijd is duursport mijn grootste passie: zwemmen, hardlopen en natuurlijk mijn grootste liefde, wielrennen.
Helaas zijn niet alle ritjes op de racefiets even leuk. Tijdens een fietsvakantie in Spanje in het voorjaar kwam ik ten val met ernstig letsel tot gevolg. Via mijn Instagrampagina kwam ik in contact met Michelle en zij vroeg me over mijn ongeluk te vertellen. Dat ga ik hieronder doen!
Op fietsvakantie in Spanje: leuk!
Eind mei van dit jaar ging ik op (fiets)vakantie naar Spanje. Naast een weekje Ibiza en een aantal dagen in Valencia wilde ik in Andalusië, in de buurt van Granada, gaan wielrennen. Dit is een prachtig gebied met hoge en lage toppen, dus een perfecte plek voor een wielrenvakantie voor wielrenners van alle niveaus. Omdat het nogal een gedoe zou zijn om mijn eigen fiets in het vliegtuig mee te nemen, had ik een racefiets met een bergverzet (Ridley) gehuurd in Spanje.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
De gehuurde Ridley, voor mijn zonnige wielertrip
De bewuste dag
Op dag 2 van ons verblijf in Montefrio stond het eerste fietsritje op de planning. Niets geks. Even de huurfiets uitproberen en wat kleine klimmetjes maken. Rond een uurtje of tien gingen we weg en we zouden rond twee uur weer terug bij de B&B zijn. Het was een heerlijk tochtje. De fiets reed lekker, het weer was perfect en het eerste klimmetje ging vlot. Daarna volgde een lange afdaling naar een klein bergdorpje. Ik ben niet zo’n held met afdalen, maar toch ging het goed en het gaf me veel zelfvertrouwen. Beneden aangekomen stopten we even voor een drankje. Ik stapte weer op de fiets om op weg te gaan naar de volgende klim en toen………Tja, dat weet ik eigenlijk niet zo goed.
“Ik werd gelanceerd”
Ik werd middenin het dorpje door een auto vanachter aangereden en gelanceerd. Heel hard ging ik niet, maar ik kwam vol met mijn gezicht op de weg terecht. Ik kan me van de val zelf gelukkig weinig herinneren. Pijn voelde ik niet direct. Wat ik nog wel weet is dat ik direct weer opstond, een tand in mijn handen voelde en dacht: “hè nee, toch niet mijn tanden!”
Wat mensen in het dorp hadden de klap gehoord en zijn meteen aan komen rennen. De automobilist was trouwens nergens meer te bekennen. Voor ik het wist werd mijn fiets ergens in huis gezet en zat ik in een auto naar een EHBO-post in een dorp verderop. Daar werden snel wat verbanden aangelegd en kreeg ik een nekband om. Met de ambulance ben ik vervolgens naar het ziekenhuis in Granada gebracht. Ik weet nog goed dat ik sirenes hoorde en dacht: zijn die voor mij? Is het zo erg? Ik vond het eigenlijk al wat overdreven om naar de EHBO te gaan.
In de spiegel kijken was schrikken
Eenmaal in het ziekenhuis moest ik vooral veel wachten. De verbanden werden verwisseld, een infuus werd aangelegd en de ene na de andere scan volgde zonder dat ik precies wist wat er aan de hand was. Na een tijdje ging de nekband af. Dat zal wel een goed teken zijn dacht ik. Ik zag mezelf voor de eerste keer in de spiegel en dat was wel even schrikken:
Mijn hele gezicht lag open en mijn lippen hingen los naast mijn mond. Ook zag ik dat er twee tanden weg waren en er één tand zo ongeveer horizontaal naar achteren in mijn mond stond.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Even schrikken, maar deze foto ‘valt nog mee’, vergeleken met hoe het was
Letsel
Eindelijk kwam er dan toch een arts in haar beste Engels vertellen wat de schade was. Een gebroken neus, een aantal breuken in mijn kaak, twee tanden minder en een tand verschoven. Verder een aantal diepe schaafwonden, maar gelukkig geen hersenletsel. Nadat was vastgesteld dat er geen operatie voor de breuken nodig zou zijn moest mijn gezicht worden gehecht. Omdat de aanwezige arts het niet aandurfde moest ik uren wachten op een Italiaanse arts, maar gelukkig werd ik dezelfde dag nog door hem geholpen. Rond 14:00 uur was ik het ziekenhuis binnen gebracht en om 0:00 mocht ik weer naar buiten. Wat was ik blij dat ik gewoon in de B&B kon slapen die nacht en niet in het ziekenhuis hoefde te blijven!
De volgende dag: bewustwording
De volgende ochtend drong het pas echt bij me door wat er was gebeurd. Mijn lichaam voelde stijf, alles was opgezwollen en mijn gezicht zag er afschuwelijk uit. Zo onwerkelijk. Ik wilde uiteraard zo snel mogelijk naar huis en na een paar dagen zat ik met een medische verklaring in het vliegtuig naar Schiphol.
Herstel
Eenmaal weer terug in Breda stonden heel wat bezoekjes aan de plastisch chirurg, de kaakchirurg en de tandarts op het programma. Verder was het een kwestie van stil liggen op de bank en Netflixen. Het heeft wel even geduurd voordat ik weer goed kon functioneren, maar inmiddels sta ik versteld waartoe het menselijk lichaam in staat is.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Inmiddels gaat het al een stuk beter!
Na een aantal weken waren de meeste schaafwonden in mijn gezicht al geheeld en zagen de hechtingen er stukken beter uit. Wel is eten met opgezwollen lippen, ontbrekende tanden en een gebroken kaak heel moeilijk, dus ik heb lang alleen vloeibaar voedsel via een rietje kunnen drinken. Daarnaast kon niet meteen iets aan mijn tanden gebeuren vanwege mijn gebroken kaak. Als je valt en je verliest een tand, dan ‘verschrompelt’ het bot op die plek vrij snel. Er zal daarom bot vanuit mijn kaak naar mijn voortanden moeten wordt verplaatst om uiteindelijk implantaten te kunnen plaatsen. Er is wat dat betreft nog een lange weg te gaan, maar ik ben heel blij dat het relatief goed is afgelopen.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
Zo lijkt het net iets minder ernstig, nietwaar?
Weer op de fiets
Direct na het ongeluk riepen de meeste mensen in mijn omgeving: nu ga je zeker nooit meer fietsen! Ik wist dat iedereen het liefst ‘nee’ hoorde. Ik heb ook gezegd dat ik er goed over na zou denken, maar eigenlijk wist ik meteen al dat ik weer op de fiets zou stappen. Ongeveer anderhalve maand na het ongeluk heb ik mijn eerste ritje weer gemaakt. Dat was een belangrijk moment, maar echt eng vond ik het niet. Ik voel me hier in Nederland (misschien onterecht) veiliger op de fiets dan in het buitenland.
(tekst gaat verder onder afbeelding)
De drang om te fietsen stopt niet, ondanks dat het niet altijd meevalt. Herkenbaar?
Zelfvertrouwen opbouwen
Ik merk helaas wel dat ik minder zelfverzekerd ben dan voor het ongeluk. Ik rem heel snel voor een kuil in de weg of een tak op de grond. Iets wat me vroeger niet eens opviel. Ook bezorgt het idee van een steile afdaling met nog wel wat rillingen. Het heeft tijd nodig, maar ik weet zeker dat ik over een tijdje weer een stuk zelfverzekerder ben. Ik heb inmiddels ook veel mensen gesproken die een heftige val hebben gemaakt met de (race)fiets en van hen heb ik de nodige tips gekregen om weer zo snel mogelijk relaxt te kunnen fietsen.
Benieuwd naar tips om je zelfvertrouwen op de fiets op te bouwen? Je leest er over in een volgende blog! Hou Cobbles dus in de gaten.
Word lid van onze Strava club
Wil je op de hoogte blijven van Cobbles, je vrienden in de gaten houden of misschien de rest de loef afsteken? Word dan lid van onze Strava club, het is helemaal gratis!
Gerelateerd artikel
Michelle en ik hebben naast Cobbles inmiddels nog iets gemeen. We rijden binnenkort beide met een Fons Strada Disco:
