We durven voorzichtig weer na te denken over vakantie in het buitenland. Misschien ben je al plannen aan het maken om te gaan fietsen in de bergen. Maar om nu meteen weer in polonaise de Alpe d’Huez, Mont Ventoux of Stelvio op te rijden… Martijn kent een paar onbekende beklimmingen die de moeite meer dan waard zijn om op te fietsen, en deelt zijn tips graag met je.
Artikel gaat verder onder banners
Gravel, snert, trappist & vuurkorven:
- Zondag 3 november 2024
- 65 of 90km prachtig gravel
- De Kempen en het Vlaamse grensgebied
- Cobbles '24 windbody optioneel
Vaak heb ik me afgevraagd of ik rijden in de bergen ook leuk had gevonden als mijn wieg niet in het vlakke Zeeland had gestaan, maar in bijvoorbeeld Slenaken, Stavelot of Cortina d’Ampezzo. Geen idee, maar ik vermoed van niet. Voor iemand die zichzelf klimmer noemt, heb ik overigens verdomd weinig in de bergen gefietst. Tweemaal in de Vogezen, eenmaal in het Zwarte Woud en vijf keer aan de zuidkant van de Dolomieten. Ik weet het, dat valt een tikkeltje tegen voor een man van 39, die al ruim twintig jaar fanatiek fietst. Toch heb ik in deze matig indrukwekkende klimcarrière een paar mooie onbekende beklimmingen gedaan die ik je zeker aan kan raden.
Tekst gaat verder onder afbeeldingOp ontdekkingstocht naar onbekende beklimmingen!
Passo delle Fittanze della Sega
De eerste klim is een parel op de grens van de regio’s Trentino Alto Adige en Veneto: de Passo delle Fittanze della Sega. Mijn broer woont aan het Gardameer, vanaf de oevers is de klim goed aan te fietsen, al is hier enige conditie voor vereist. De klim zelf mag er ook zijn, bijna tien procent gemiddeld over ruim elf kilometer.
De klim
De kant die ik gereden heb, is de zuidkant. Vanaf het Gardameer ben ik naar Fumane gereden, waar je in twintig mooie kilometers naar het 800 meter hoger gelegen Fosse rijdt. Daar aangekomen blijf je op een hoogvlakte, waarna het gestaag stijgt naar de Passo Fittanze (zie ook het Strava segment, hoewel dit niet helemaal doorloopt tot de pas).
Vanaf Fumane is het 36 kilometer, vrijwel alleen maar omhoog. De uitzichten zijn prachtig, het colbordje nog mooier. Op een houten plaat die je eerder zou gebruiken om de open haard aan te steken, staat in sierlijke witte letters dat je de Passo delle Fittanze della Sega hebt bereikt. En dat je in een bar iets kunt drinken.
Tekst gaat verder onder afbeeldingHet bordje was te klein voor de volledige naam van de Passo delle Fittanze della Sega.
Giro
Ik vrees overigens dat de Passo delle Fittanze della Sega niet lang op het lijstje van onbekende beklimmingen zal blijven staan. De organisatoren van de Giro d’Italia hebben de klim namelijk opgenomen in de afgelopen editie. Etappe zeventien, gewonnen door Daniel Martin, eindigde in Sega di Ala, natuurlijk een veel minder fraaie naam dan Passo delle Fittanze della Sega. Ter compensatie, de voet van de klim ligt in Srudizzina (zie ook het Strava fragment). Leg dat maar eens neer bij Scrabble.
Učka Vojak
Voor klim nummer twee zoek ik het een stukje oostelijker. Dat doe ik met alle liefde, daar de klim in mijn geliefde Kroatië ligt. In Istrië om precies te zijn, het schiereiland in het noordwesten van Kroatië.
Heel Istrië is geschikt om met de fiets te rijden, al is het aan te raden om ’s ochtends op tijd op pad te gaan. Gezien de temperatuur in de zomer is het niet onverstandig om zo vroeg mogelijk te vertrekken. Jij als fietser blij, gezin blij, en jij als fietser nogmaals blij. Kroaten zijn het namelijk niet erg gewend om wielrenners tegen te komen, al is dit de laatste jaren wel verbeterd. Waar ik in 2000 in zeventien dagen zeker een keer of twintig bijna dood ben gereden, bleef dit in 2015 en 2017 beperkt tot slechts enkele keren.
Tekst gaat verder onder afbeeldingOok na een onbekende beklimming volgt een afdaling als beloning.
De klim
Maar ik zou het over een klim hebben, de Učka Vojak om precies te zijn. Fanatieke wielerliefhebbers kunnen die naam uit de Ronde van Kroatië kennen. De klim kan van drie kanten worden gedaan, naar mijn bescheiden mening is de zuidoostzijde, vanuit Ičići, de mooiste (zie ook het Strava segment).
22 kilometer lang geniet je van over het algemeen aangename stijgingspercentages. Het gemiddelde is 6,2 procent. Goed te doen voor de geoefende wielertoerist. De achttien haarspeldbochten geven je het eerste deel van de klim een mooi uitzicht over de Adriatische Zee. In het tweede deel van de klim heb je minder uitzicht. Eigenlijk geen. De top compenseert dat aardig, waar je op het terras van een restaurant op een heldere dag uitzicht over half Kroatië hebt.
Tekst gaat verder onder afbeeldingUčka Vojak is vanuit het zuid-oosten niet supersteil, maar wel 22 kilometer lang.
Ook mooi
Als je meer van steile beklimmingen houdt, is de westzijde van Učka Vojak vanuit Vranja een optie. Dat is een gemene klim met een gemiddelde van acht procent over dertien kilometer, en vier kilometers van meer dan tien procent.
In al mijn subjectiviteit stel ik tot slot dat alles in Istrië een aanrader is. Van de mooie campings, het lekkere eten, gastvrije mensen, goede klimaat, tot de beklimming van de Učka Vojak.
Het mysterie rond Malmedy
Ook dichter bij huis kun je op onbekende beklimmingen stuiten. Zo reed ik in 2003 met mijn vader door de Ardennen. Het was in het tijdperk zonder GPS, bovendien kenden we de Ardennen alleen van de televisie. We besloten de auto in Hoffrai te zetten, waarom is nog steeds een raadsel. Via onder meer het stuwmeer van Robertville reden we door Duitstalig België richting Sankt-Vith. Daarna gingen we richting het noorden, waar de auto ergens moest staan.
Tekst gaat verder onder afbeeldingHet zijn geen echte bergen, maar in de Ardennen vind je volop (onbekende) beklimmingen.
De klim, maar welke?
Ik houd van controle, dus ik wil altijd graag wil weten waar ik ben en welke beklimmingen we nog krijgen. Tijdens deze rit was dat onmogelijk. We sloegen ergens rechtsaf, en stuitten op een muur. Een kilometer lang was het steil. Geen twintig procent, maar wel ruim tien. Boven wachtte ik op mijn vader. De weg liep inderdaad steil naar beneden. De snelweg, waar we anderhalve kilometer eerder nog onderdoor reden, was een stipje in de diepte geworden.
Thuis zochten we op de Cotacol-site welke klim we hadden bedwongen. We wisten slechts dat we na de afdaling in Malmedy uitkwamen. Iets te weinig om te ontdekken hoe ‘onze’ muur heet. Tijdens Luik-Bastenaken-Luik van 2017 veerde ik plots op. “Dat is onze klim!” riep ik tegen mijn vrouw. “Oh” zei ze. Ze heeft weinig met de wielersport.
Tekst gaat verder onder afbeeldingOp de foto ziet de Côte de Pont er niet zo steil uit, maar fietsers weten dat schijn bedriegt.
De Côte de Pont, dus
Mijn vader daarentegen stond er wel voor open. Niet dat hij het herkende, maar toch. ‘s Avonds zaten we met Google Maps op het scherm met de klim voor ons. De smalle weg, het bankje op de top, de snelweg. Het klopte. Het was hem. Na veertien jaar bleek het om de Côte de Pont te gaan (zie ook het Strava segment). Ga die klim rijden. Rustig, zwaar en mooi. En onbekend, ondanks Luik-Bastenaken-Luik. Of dankzij, want op de laatste twintig kilometer na is er toch niks aan.
Welke onbekende beklimmingen kun jij aanraden?
Deel je tips in de Cobbles Cycling Strava Club. Lid worden kost niets!