Wielrenners zijn raar. Althans, dat vinden veel niet-fietsers. Nu is het beter om als raar bekend te staan dan om asociaal genoemd te worden. En toegegeven, we hebben inderdaad wel een paar vreemde gewoontes, de gevolgen van uren in het zadel zitten. Daar zijn we trots op en blij mee, en dat begrijpen niet-fietsers niet. Martijn geeft je vier voorbeelden van zaken die voor wielrenners heel gewoon zijn, maar die bij anderen tot opgetrokken wenkbrauwen leiden.
Onze nieuwe weg toertocht!
- Zondag 9 juni 2024
- 90/120/150km uitgepijlde route
- De mooiste weggetjes en paden door Brabant
- Optioneel: Cobbles summer jersey twv
€59voor €29
Onze eigen winter gravel toertocht!
- Zondag 3 maart 2024
- 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
- Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
- EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Geschoren benen
Sorry dames, voor jullie is het juist vreemd (en voor mannen onappetijtelijk) om de benen niet te scheren. Mannen doen dat over het algemeen niet. Die vreemde wielrenners wel. Profs, Sagan heel af en toe uitgesloten, scheren allemaal hun benen, amateurrenners ook, net als steeds meer wielertoeristen. Als je een toertocht rijdt (gelieve in kortebroekenweer) weerkaatst het zonlicht op de gladde benen van de andere renners. Het is een van de vreemde gewoontes in de wielersport maar het hoort erbij, net als het smeren van de ketting en het poetsen van je fiets na afloop.
Er is nog een bijkomend voordeel van geschoren benen. Als je in korte broek over straat loopt, en voorbijgangers zien je gespierde gladde benen, dan menen ze in jou een profrenner (of op zijn minst een goede amateur) te zien, wat onze onzekere zieltjes alleen maar goed doet.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Aan geschoren benen herken je een ‘echte’ wielrenner.
Tan lines
Even een stukje persoonlijk. Vroeger (rond de eeuwwisseling) was ik zo slim om zonder helm op pad te gaan. Om toch beschermd te zijn tegen de zon, bond ik een bandana om mijn hoofd. Dat deed mijn grote idool, die ik alleen qua kapsel heb weten te evenaren, ook. Het leverde me de bijnaam zebrakop op. Over vreemde gewoontes gesproken… Gelukkig werd het dragen van een helm later een haast morele verplichting en ben ik van de strepen op mijn hoofd af.
De zogenoemde tan lines op armen en benen lijken voor de eeuwigheid in de huid van fanatieke fietsers te zijn gebrand. En we zijn er blij mee. Het geeft aan dat we veel op de fiets hebben gezeten. Ga ook niet met mouwloze shirts rijden of, zoals een vriend van me ooit deed, zonder handschoenen om je handen egaal te laten bruinen, draag je tan lines met trots.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Strakke wielerkleding + uren in het zadel = tan lines.
Op vakantie afzien op een berg
Op enkele idioten na die het liefst over kasseien rijden, mijzelf incluis, vinden de meeste fietsers het beklimmen van een berg het mooiste dat er is. Nu zijn we in Nederland niet heel rijk bedeeld. De Camerig lijkt er met zijn lengte van vier kilometer een beetje op, maar objectief gezien slaat het natuurlijk nergens op om de Camerig een berg te noemen.
Om echt te klimmen moeten we op vakantie. Partner en kinderen (indien aanwezig en indien zelf geen fietsers) laten we achter bij het zwembad om ons uren in het zweet te werken voor een selfie met een bord van een bergpas. Is dat leuk? Achteraf. Maar twintig minuten in de rij staan voor een glijbaanrit van een halve minuut die eindigt in een zwembad waar negentig procent van de gasten in plast, is ook niet alles.
Tekst gaat verder onder afbeelding
Eerst afzien op een berg, daarna relaxen aan het zwembad.
Waarom? Daarom!
Daarom is geen reden. Daarvan ben ik op de hoogte. Maar in enkele gevallen is het toch het enige juiste antwoord. Door niet-fietsers is me meermaals gevraagd waarom ik op pad ga voor een rit van vier uur die op dezelfde plek eindigt. Of waarom ik vier uur in de regen ga rijden. Of waarom ik steeds hetzelfde rondje rijd.
Eenvoudige vragen, maar het is onmogelijk om hier een voor de vragensteller bevredigend antwoord op te geven. Je kunt roepen dat je een schema volgt, dat je in training bent voor een toertocht of wedstrijd, dat de omgeving iedere keer anders is, zelfs als je er al honderd keer bent geweest. Maar het valt niet uit te leggen. Op dit vlak komen wielrenners van Venus. Dus waarom gaan we? Daarom!
Welke vreemde gewoontes van wielrenners heb of herken jij?
Vraag gerust ook je vrienden of familie om hun mening en deel die in de Cobbles Cycling Strava Club. Word gratis lid en blijf op de hoogte!
Gerelateerd artikel
