Niet het eerste waar je aan denkt bij backpacken in Australië. Maar Lex Ligtenberg is in 8 dagen van Sydney naar Melbourne gefietst! Lees hier zijn verhaal over deze bijzondere bikepackingtocht van 1156 kilometer.
Onze nieuwe weg toertocht!
- Zondag 9 juni 2024
- 90/120/150km uitgepijlde route
- De mooiste weggetjes en paden door Brabant
- Optioneel: Cobbles summer jersey twv
€59voor €29
Onze eigen winter gravel toertocht!
- Zondag 3 maart 2024
- 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
- Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
- EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Het had niet heel veel gescheeld of ik had deze tocht niet eens gemaakt. Het is 1 januari en ik heb echt een waardeloze oud & nieuw gehad. Vanaf 1 uur ‘s middags heb ik met vrienden, op een terrein waar alcohol verboden is, zitten wachten bij de Harbour Bridge op een kwartiertje vuurwerk. Je weet wel, waarvan de NOS ieder jaar de beelden uitzendt op nieuwjaarsdag. Die je dan met je brakke gezicht voorbij ziet komen terwijl je aan het wachten bent tot je pizza shoarma afgeleverd wordt. Ik had denk ik zo’n kater van het niet mogen drinken dat ik op nieuwjaarsdag wilde kijken of ik niet een vlucht eerder kon nemen naar huis. Zeg maar, 2 januari. Kortom, ik had heimwee na een half jaar down under. Als ik de prijs hoor van het omboeken van mijn ticket is mijn heimwee ook gelijk over en besluit ik de wekker maar meteen te zetten voor de volgende dag.
Zorgvuldig heb ik mijn rugzak ingepakt om zo min mogelijk gewicht mee te sjouwen. 2 setjes fietskleding, 2 onderbroeken, een T-shirt, tank top, slippers en een zwembroek die uiteraard ook dienst kan doen als korte broek.
Ik woon in het centrum van Sydney en doe er ongeveer een uur over om de stad uit te geraken. Eenmaal ook de voorsteden van de metropool achter mij gelaten, rijd ik gelijk een schitterend natuurgebied in. Het Royal National Park. Waar fietsen in het verkeer van Sydney meer lijkt op het computerspel Frogger, kun je in de nationale parken van het land relatief op je gemak een rondje fietsen. Zodra ik het park betreed, worden mijn oren verdoofd door een muur van het geluid van duizenden cicaden. Dan weet je, het is zomer in Australië!
Mijn eerste vier etappes langs de oostkust worden betwist in the Great Dividing Range. Een soort Australische Eiffel waar het nooit echt steil en lang is, maar waar het ook precies nul meter vlak is. Ik heb al een week of 5 niet gefietst en bovendien heb ik een kilo of 6 extra op mijn rug. In eerste instantie ben ik een dikke sprinter van 78 kilo en mijn wedstrijdverzet zit er nog op. Dus bij de eerste de beste verkeersdrempel gooi ik mijn ketting al volledig naar links.
Omdat ik niets dan mijn rugzak bij mij heb, heb ik mijn overnachtingen ofwel via Airbnb geboekt of slaap ik bij kennissen van familie die nog een zomerhuisje langs de kust bezitten. Het is dus echt zaak om van A naar B te fietsen en er mag in principe niets mis gaan. Of ik moet liften.
Tussen de prachtige uitzichten, baaien, stranden en riviermonden door is het eigenlijk dodelijk saai en heel zwaar voor de moraal. En soms geen hond op de weg. Trouwens wel een gigantische leguaan van een meter of 2,5 maar dus geen hond. Over dieren gesproken, roadkill is langs deze wegen vaak ruim van tevoren te ruiken. Kangoeroes, wallabies, wombats, slangen en leguanen, dierentuinen vol. De penetrante lucht van rottend vlees is onmiskenbaar en soms lokaliseert mijn neus de karkassen, waar het oog hen gemist heeft. Die noem ik de verrassingen van de dag. Ik rijd voor het grootste gedeelte op de vluchtstrook van the Princess Highway en het enige dat je naast roadkill ziet is wat de Ozzies bush noemen: bomen, zover je kunt kijken. Met 15 per uur weer zo een vervelende puist op om, zodra je boven bent, je heel even te kunnen laten vallen en je hartslag te doen zakken om vervolgens na de bocht exact hetzelfde ritueel uit te mogen voeren. Soms wel 100 kilometer lang. Ik had nooit verwacht ooit zo blij te zijn een dorpje binnen te rijden en te mogen stoppen voor een stoplicht.
Na etappe 5 verandert de omgeving drastisch. Niet alleen ben ik de staatsgrens met Victoria gepasseerd, The Great Dividing Range maakt ook plaats voor kortere heuvels en open vlaktes. Het heeft hierdoor best veel weg van midden Frankrijk. Dit is voor het oog een verademing, ik kan eindelijk verder kijken dan die eindeloze tunnel van bomen. Het brengt helaas wel een ander probleem met zich mee: tegenwind. Mijn gemiddeldes gaan daarom eigenlijk niet echt omhoog.
Inmiddels ben ik bij etappe 6, de langste rit: 196 kilometer. Alles doet zeer, mijn kont, rug, armen en benen. Maar ik ben nu te dichtbij om op te geven. Ik moet er niet te veel aan denken, want de gedachte dat ik het nu niet meer zou halen geeft mij al rillingen. Ik moet er als een soort uitgewrongen handdoek op een klimrek uitgezien hebben toen ik na 6 uur en 45 minuten in het zadel aankwam op mijn bestemming in Sale. Maar toen het eerste wat mijn host zei: “Beer?” was alle pijn en ellende vergeten.
Waar ik bij mijn vorige verblijfplaatsen nogal wat wenkbrauwen deed fronsen wanneer ik over mijn Hollandse waanzin reis vertelde, was deze man iets minder onder de indruk. Al snel blijkt waarom. Hij is naast Airbnb host ook Warm Showers host. Dat is een app waar ik precies een dag voor mijn trip over hoorde en dus net te laat voor was. Gemaakt voor- en door de toerfiets community, waarbij je overal ter wereld een gratis warme douche en een bed kunt krijgen. Hij had dus wel gekkere mensen op bezoek gehad. Ideaal dus voor een volgende trip!
Mijn laatste twee etappes zijn echt overleven. Iedere keer als ik van positie verander doet er weer iets anders pijn en komt er een grimas op mijn gezicht en bijt ik mijn tanden op elkaar. Dit is werkelijk een pijnbank die 2 dagen duurt. Ik ben inmiddels uitgeput en moet bijna ieder half uur wel even van de fiets om bij te komen. Ik ben chagrijnig vanwege deze vermoeidheid, maar verder zit het in het koppie nog steeds goed. Ik kan Melbourne al bijna ruiken. De laatste 60 kilometer heb ik zowaar wind in de rug en de voorsteden van Melbourne ben ik inmiddels binnengereden. Deze laatste 2 uur begin ik mij te realiseren dat ik er ben en is het alleen maar genieten en terugkijken op de meest waanzinnige prestatie die ik ooit op de fiets heb geleverd: SYDNEY TO FUCKING MELBOURNE!! 8 dagen, 44 uur en 21 minuten, 1156 kilometer, 34.191 kcal later zit ik aan een koud biertje in de mooiste stad van Australië (naar mijn mening). Bij mijn laatste host hangt een wereldkaart en ik moet mijn duim en wijsvinger een significant stuk uit elkaar halen om de afstand tussen deze twee steden aan te duiden en dan besef ik pas echt goed: Ik heb het gewoon gedaan!
Word lid van onze Strava club
Wil je op de hoogte blijven van Cobbles, je vrienden in de gaten houden of misschien de rest de loef afsteken? Word dan lid van onze Strava club, het is helemaal gratis!
