Begin mei reed Jason Schreurs de ‘Race around the Netherlands’. Een self-supported bikepacking race door Nederland over een afstand van 1670 km. Start en finish waren gelegen in Amerongen, vlakbij Utrecht. Het concept van de race is simpel: diegene die de route zo snel mogelijk, zonder hulp van buitenaf, weet af te leggen, mag zich de winnaar van de race noemen. In de praktijk betekent dit dat iedereen zijn eigen slaapplek moet regelen en eten onderweg moet kopen. Volgauto’s zijn verboden. Het is het echte old school wielrennen. Jason wist de route af te leggen in 4 dagen, 13 uur en 28 minuten. Hier lees je zijn verhaal.
Artikel gaat verder onder banners
Gravel, snert, trappist & vuurkorven:
- Zondag 3 november 2024
- 65 of 90km prachtig gravel
- De Kempen en het Vlaamse grensgebied
- Cobbles '24 windbody optioneel
Ik had er al een tijdje naartoe geleefd. 1 mei om 8 uur ’s ochtends was het zover. Het startschot van de Race around the Netherlands klonk. In de stromende regen vertrokken we vanaf wielercafé De Proloog in Amerongen. Het voelde allemaal onwerkelijk. Ik besefte totaal niet wat mij de komende dagen te wachten zou staan. Maar het voelde goed. Ik maakte nu zelf deel uit van een bikepacking race, de soort races die ik sinds aan aantal jaren via de media volg. Ik was nu zelf ook een echte bikepacker! Helaas hield de regen heel lang aan. Op een gegeven moment waren mijn handen te koud, remmen ging lastig en schakelen ging ook niet echt van harte meer. Rond het middaguur werd het gelukkig droog. De zon begon zelfs door te breken, wat een opluchting! De snelheid ging omhoog. Gelukkig maar, want op de eerste dag van de Race around the Netherlands wilde ik heel graag de 400km aantikken. Dit lukte. Ik ging weliswaar heel laat slapen, maar ik lag hierdoor wel vooraan in de race.
Na wat goede nachtrust, maakte ik het plan voor dag twee. Ik wilde het vandaag wat rustiger aan doen. Die 400km van de eerste dag, had er toch behoorlijk ingehakt. Er waren u twee opties. In zou in Harlingen, Friesland, een slaapplek kunnen regelen. Dat zou beteken dat ik zo’n 280km zou moeten fietsen. Of ik zou de afsluitdijk kunnen oversteken en dan ergens in Noord-Holland slapen. Ik koos voor de eerste optie. De afsluitdijk is immers ruim 30 kilometer lang en de voorspelling was dat er een forse tegenwind zou zijn op de afsluitdijk. Ondanks het relatief lage aantal kilometers van vandaag, kwam ik pas laat in Harlingen aan. Net als dag 1 lag ik dus weer redelijk laat in mijn bed.
De derde dag was aangebroken. Ik kreeg meteen de afsluitdijk voor mijn kiezen. Ruim 30 kilometer wind tegen. De wind was echter niet het ergste. Het ergste waren de vliegjes. 30 kilometer lang vliegjes! Je kon je mond niet openen of je had een honderdtal vliegjes in je mond. Ik had nog nooit zoiets als dit meegemaakt! Na de afsluitdijk, ging de route verder richting Den Helder om daarna de Noord- en Zuid Hollande kust te volgen richting Rotterdam. De uren in het zadel gingen heel vlot voorbij. Ik genoot van elke meter en van alle mooie paden door de duinen heen. Ik at ’s avonds bij de McDonalds in Rotterdam met Tjerk Bakker, ook deelnemer aan de race. We besloten samen om onze weg naar Zeeland te vervolgen. Het werd langzaam donker toen we Zeeland in reden. Na een tijdje namen Tjerk en ik afscheid van elkaar. Na een uurtje rijden in het donker, viel mijn Garmin uit! Paniek, waar moet ik heen? Het lukte uiteindelijk om de weg weer te vinden, waardoor ik toch nog rond 12 uur ’s nachts kon gaan slapen in Burgh-Haamstede.
Het lichaam begon inmiddels wat mankementen te vertonen. Op dag 4 van de race vertrok ik met een pijnlijke linker achillespees en slapende rechterhand, waar niet veel kracht meer in zat. Het was een lastige dag. Mijn benen draaide niet lekker en goed tempo rijden lukte ook niet helemaal. Maar wat er ook zou gebeuren, ik zou vandaag van Zeeland naar Limburg rijden. Dat wilde ik gewoon. Net als iedere dag, kwam ik in het donker aan in Limburg. Ik overnachtte net voor Zuid-Limburg, net voordat de route door de Limburgse heuvel zou gaan.
Het was inmiddels dag 5. Vandaag zou het de dag zijn dat ik zou gaan finishen. Gemotiveerd stapte ik op de fiets om de Limburgse heuvels aan te vallen. Het klimmen ging niet slecht. Het ging langzaam, maar ik kwam boven. Na een dikke 100km door de Limburgse heuvels fietsen, was het tijd om koers te zetten richting het noorden. Op richting de finish! Ik lag op dat moment op plaats 5 in de race. De nummer 4 zat zo’n ongeveer 10 km voor mij. Ik besloot gas te gaan geven. Liggend in het tijdritstuur wist ik een tempo van 32-33km/uur aan te houden. Het ging lekker. Ik wist de nummer 4, Erik Wallinga, in te halen en besloot door te blijven rijden in dit tempo. Wat een goede benen had ik vandaag! Ik begon de kilometers af te tellen. Nog 70km, nog 50km, nog 10km! Ik ga finishen! Het bordje Amerongen! Ik kwam over de finish, en kon na een aantal zware dagen mijn vriendin weer omhelzen. Wat een mooi moment was dit. Organisator Michael Wacker vroeg mij om een eerste reactie. Ik wist niet precies was ik moest zeggen, en enige dat ik zei was dat ik het jammer vond dat de race voorbij was.
Ik kijk met heel veel plezier terug op de race! Ik vind nog steeds jammer dat het voorbij is! Ik moet nog steeds een beetje bijkomen van de race, maar weet zeker dat ik dit snel nog een keer ga doen.