Fietsen is leuk, misschien wel het leukste wat er is. Maar ook aan leuke dingen kan je je wel eens ergeren. Hierbij een kort en geheel subjectief overzichtje van de grootste ergernissen.
Artikel gaat verder onder banners
Gravel, snert, trappist & vuurkorven:
- Zondag 9 maart 2025
- 60 of 90km prachtig gravel
- De Kempen en het Vlaamse grensgebied
- Cobbles '25 winterjack twv €69 optioneel €29
Ergernis: Mensen zonder fiets op de fietsroute
Het bos is van iedereen, dat is iets wat je altijd in gedachten moet houden. Toch is niet het hele bos toegankelijk voor iedereen. Tenminste, niet elk deel van het bos is voor iedereen geschikt. Daar waar vroeger iedereen door elkaar kon leven en het bos wel of niet voor fietsers toegankelijk was, is het op de Utrechtse Heuvelrug goed afgebakend. Mountainbikeroutes zijn voor mountainbikers, wandelroutes voor wandelaar en ruiterpaden voor paarden(+ruiter). De boswachters zijn streng en als het maar even kan slingeren ze de mtb’ers die stiekem op een ander pad rijden op de bon.
Toch komt het steeds vaker ook andersom voor. Zo kom je nu en dan een paard tegen die een single track probeert af te leggen. Daarnaast is het soms slalommen om de vele wandelaars, al dan niet met hond, die per ongeluk een afslag gemist hebben en denken dat het mtb-pad een wandelroute is geworden.
Ergernis: Takken
Ik weet niet of het ene met het andere te maken heeft, maar mijn volgende ergernis zijn de takken en soms complete bomen op de mtb-paden. Soms liggen die er vanwege het weer en omdat de natuur nou eenmaal zo is. Maar soms liggen ze wel erg recht en mooi op de weg.
Het idee erachter begrijp ik nog niet echt, wil je een mtb’er tegenhouden moet je toch van andere huize komen. Ondanks dat de meeste mtb’ers een tak goed kunnen ontwijken zal er maar net iemand bij zitten die ledematen breekt omdat hij over een tak, of stuk boom, struikelt. Dus, zie je een tak of deel van een boom op de route liggen. Haal het even weg, zodat de volgende gewoon door kan rijden.
Ergernis: Mensen zonder helm
Ja, ik hoor je denken. Waar bemoeit hij zich mee. Klopt, ik bemoei mij inderdaad met iets waar ik eigenlijk helemaal niks over te zeggen heb. Toch kan ik het vaak niet laten om even op mijn helm te tikken zodra ik iemand in het bos tegenkom zonder een helm op. Het is bijdehand, en ik begrijp ook goed dat mensen mij uit beginnen te schelden. Waar ik dan wel altijd hartelijk om moet lachen.
Maar doe nou eens een helm op, ik zeg dat niet omdat ik zoveel compassie met de fietsers zonder helm heb, maar meer voor mijzelf. Ik kan degene zijn die je moet helpen als ik achter je fiets en je zojuist een boom hebt gekopt. En dat is geen pretje. Een helmplicht voor de routes lijkt mij trouwens een goed idee.
Ergernis: Valsspelers
Doping is natuurlijk heel erg, maar de scheidslijn tussen wat wel en niet mag is natuurlijk steeds moeilijker aan te wijzen. Wat voor een mountainbiker die een paar keer per week op de fiets klimt als hoestdrank wordt gebruikt, kan voor een prof al als prestatieverhogend middel worden gezien. Ik laat het wel of niet gebruik van doping dan even buiten beschouwing in mijn ergernissen-lijst. Alcohol is eigenlijk ook een soort doping. Je gaat er in principe niet harder door fietsen, maar voor je gevoel gaat de snelheid wel omhoog.
Nee, doping bedoelde ik eigenlijk niet. Ik wil het over e-bikes hebben. Opzich geen probleem, als je erg oud bent en over een lege dijk wilt rijden. Maar tegenwoordig heeft elke soort fiets een elektrische variant. Zo ook de mountainbike. In de afdaling wil ik het nog wel tegen ze opnemen, maar op een klimmetje ben je volledig kansloos tegen iemand die zonder extra zweetdruppels 100 watt extra heeft.
Dan vraag je je af, het is toch helemaal geen wedstrijd? Nou zeker wel, ook ik kijk regelmatig op Strava op welk segment ik in het bos sneller ben dan mijn vrienden of zelfs in de buurt kan komen van een redelijke tijd. Mochten de elektrische fietsen nog meer in het bos te zien zijn ben ik bang dat Strava nutteloos wordt.
Ergernis: Alleen maar single track
Ja, singletracks zijn heel tof, spannend en uitdagend. Maar soms lijkt het er wel op dat elke meter in het bos moet worden omgebouwd tot een spannende single track. Leuk, maar het kan ook teveel zijn. Er blijven maar singletracks bij komen en probeer nog maar eens ergens in te halen, of jezelf laten inhalen. Dat is praktisch onmogelijk op grote delen van de route.
Het inhalen is misschien een probleem, maar gezellig is het ook niet. Je bent verplicht om achter elkaar aan te rijden en soms heb je gewoon zin om lekker door het bos te fietsen terwijl je elkaar kan verstaan. Die paden zijn er wel, maar verboden voor de tweewielers.
Ergernis: Remkuilen
Een fenomeen waar ik in de pre-single track tijd geen last van gaat zijn remkuilen. Je rijdt op een prachtige bocht af en bent klaar om met je knie op de grond, liggend door de bocht te gaan. Net voor de bocht schrik je jezelf kapot door vijf a zes kuilen in de weg. Of zeg maar gerust gaten. Hoe die daar komen? De paden zijn aangestampt zand en als je net niet zeker bent van de bocht trek je op het laatste moment aan je remhendels. Je achterwiel begint te slippen en het zand hoopt zich op. Als dat een paar honderd keer gebeurt ontstaat er een krater waar menig achterwiel in kan verdwijnen. Conclusie, gas is alles en remmen is angst.
Disclaimer:
De ergernissen klinken allemaal wel heel negatief hierboven, maar ik wil nogmaals aangeven dat ik eigenlijk heel erg blij ben met de route die zo dicht langs mijn huis ligt. De 7,50 voor een vignet is het meer dan waard en de vrijwilligers doen hun uiterste best om de routes goed te houden. Als de gebruikers ook hun best doen blijft het een feest in het bos.
Word lid van onze Strava club
Wil je op de hoogte blijven van Cobbles, je vrienden in de gaten houden of misschien de rest de loef afsteken? Word dan lid van onze Strava club, het is helemaal gratis!