Het eerste weekend van juli reden negen helden van Parijs naar Tilburg. Na maanden van training was deze rit de kroon op hun werk. Een rit om nooit te vergeten.
Onze nieuwe weg toertocht!
- Zondag 9 juni 2024
- 90/120/150km uitgepijlde route
- De mooiste weggetjes en paden door Brabant
- Optioneel: Cobbles summer jersey twv
€59voor €29
Onze eigen winter gravel toertocht!
- Zondag 3 maart 2024
- 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
- Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
- EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Comeback
Seizoen 2016, het doel was gesteld. Parijs-Tilburg, 420 kilometer in één ruk. Na vijf maanden, verplichtte rust dankzij blessure, was ik weer rustig gaan trainen. Wat viel dat tegen! De eerste paar keren was behoorlijk afzien. Mijn hartslag was enorm hoog, de benen waren loodzwaar en het zuur sloop door mijn aderen. Hoe ga ik in hemelsnaam mijzelf klaar maken voor deze helse onderneming in vier maanden tijd? Pijnvrij rijden was nog steeds geen optie, alle clubtrainingen werden overgeslagen. Ik zat uren aaneengesloten alleen op de fiets, ritme erin krijgen en die conditie opkrikken. Op woensdag alleen beulen, op zaterdag starten in een toertocht. Met een aantal PT-deelnemers werd nog een ‘rondje IJsselmeer’ gedaan. Langzaam maar zeker begon de gemiddelde hartslag te dalen en de snelheid te stijgen. Met een weekje Mont-Ventoux als test steeg het zelfvertrouwen. De blessurepijn nam af en het moraal steeg.
Voor de start van het rondje IJsselmeer.
Paris
Voordat ik het doorhad was het zover, de dag van het vertrek. Samen met acht andere helden en vier begeleiders vertrokken wij vanaf onze oude vertrouwde stek bij het sportcentrum richting Parijs. Na een goede dag reizen kwamen we aan op de stadscamping aan de Seine. Elke renner maakte nog de laatste aanpassingen aan zijn fiets, de pasta’s werden naar binnen geschrokt en er werden vele pogingen tot slapen gedaan. Om klokslag elf uur werden de renners gewekt. Om half 1 ’s nachts waren we eindelijk gereed voor vertrek. Tijdens het opstellen voor de groepsfoto spraken de zenuwachtige koppies boekdelen. Ik was aangewezen als wegkapitein en dus verantwoordelijk voor het behoud van de groep en het contact met de begeleiders. De voorste wagen gaf de route aan en de achterste volgauto was voor de bevoorrading en schone kleding.
Klaar voor vertrek!
420 kilometer
Na vertrek was het moraal in de groep super hoog. In het eerste uur werden de “prachtige” voorsteden – banlieue’s – doorkruist. Eenmaal daar voorbij begon het, uren aan een stuk reden we in het holst van de nacht over kaarsrechte wegen door het Franse platteland. Af en toe bochtjes, klimmetjes, afdalingkjes en zelfs sporadisch een kasseistrook! De eerste 100 kilometer was voorbij gevlogen. De tweede 100 kilometers waren pittiger. Het vlakke landschap werd ingeruild voor glooiende heuvels. Met het ochtendgloren in aantocht sloeg de biologische klok ook op hol. Rond half acht werden de kleine plaspauzes ingeruild voor een eerste grote stop. Het lokale café werd overvallen door een bende plasgrage wielrenners. De rit ging voorspoedig, af en toe een buitje maar dat mocht het moraal niet drukken. En toen waren we al weer in België. De lange asfaltwegen werden ingeruild voor rasechte Belgische betonplaten, inclusief gaten uiteraard. Het besef begon te dringen, wat is 420 kilometer toch lang…
Café-stop bij het ochtendgloren
Bijna thuis
Na vele klimmetjes en verrotte betonplaten was er de laatste grote stop. Onze entertainer Ruben had het goede nieuws dat we nog ‘slechts’ 100 kilometer voor de boeg hadden. 100, dat is niks riepen we tegen elkaar. Het gevoel was er, we zijn bijna thuis, de familie en vrienden staan zo op ons te wachten. Niets bleek minder waar, wat vielen die laatste 100 kilometers zwaar. Er kwamen steeds vaker kleine stops, mensen werden vermoeid en het tempo begon erg te wisselen. Er werd nog steeds onafgebroken gepraat en gelachen in de groep. De plannen om de eindsprint bij het bordje Goirle te winnen werden al gesmeed. In Ravels werd door een paar idioten besloten om de benen alvast te testen en het viaduct op te sprinten. Uiteindelijk draaide de eindsprint bij Goirle op een ontsnapping van drie renners die elkaar tot het uiterste dreven. Het wederzien met het bordje Goirle was groots! Iedereen had het gehaald, wat een super prestatie en dat met een gemiddelde van 30 km per uur en 2600 hoogtemeters.
Lachend naar huis.
Arrivée
Gezamenlijk reden we naar het Piusplein, hier stond de familie en vrienden klaar om ons te verwelkomen. Juichende ouders, stralende vrienden en vooral opgeluchte wielrenners. Het zat erop, alle uren arbeid betaalden zich uit in een mega lange rit. Een fantastische ervaring, het kameraadschap onderweg en het toeleven naar de eindstreep met de groep maakte dit voor mij een absolute hoogtepunt uit mijn wielercarrière.
Strava
Benieuwd naar de segmenten die Robbert onderweg reed? Check dan hier zijn Strava rit.
