Rik’s mega bikepacking avontuur (slot): van Spanje terug naar Nederland

Na zijn bijzondere fietservaring in Noord-Afrika keert Rik terug naar Europa voor de laatste etappe van zijn mega bikepacking avontuur. Via Spanje, Portugal, Frankrijk en Engeland eindigt de reis waar hij een jaar geleden ook begon: in Zaandam.

Na de Canarische Eilanden en de rit van Dakhla in de Westelijke Sahara naar Tanger in Marokko kom ik na ruim twee maanden op 1 maart in Tarifa terug op het Europese vasteland. Op aanraden van een goede vriend ga ik naar een camping buiten de stad. Een rustige plek aan zee en een restaurant met een goed dagmenu maken dat ik daar vijf dagen blijf. Op het terras zit ik te genieten en kijk ik terug op de afgelopen acht maanden. Ook kijk ik voorzichtig vooruit naar de laatste etappe van de reis die mij weer naar huis brengt.

Artikel gaat verder onder afbeeldingEen prima plek om te reflecteren met een kopje koffie.

Schipper mag ik overvaren?

Na de indrukwekkende ervaringen in Marokko ben ik enigszins voorbereid dat vanaf nu de natuur en omgeving minder interessant worden. Dit is een terugkerende gedachte geweest die ik ook na vertrek uit Turkije en de Balkan had. Het mooie is echter dat elk land en elke regio weer iets nieuws te bieden heeft. Dat geldt ook voor de landen die ik min of meer al kende zoals Italië, Spanje en Frankrijk. Een van de mooie vooruitzichten hier is bijvoorbeeld de route langs Nationaal park Doñana tussen Cadiz en Huelva. Een route die over het strand loopt en waarbij je afhankelijk bent van het getij en een veerboot zonder dienstregeling.

Zo sta ik op zondagmorgen vroeg samen met lokale sportvissers te wachten op een boot waarvan niemand weet of die nog komt. Enigszins gespannen vanwege het keerpunt van het getij kijk ik vaak op de klok. Alternatief is ongeveer 200 kilometer omfietsen via Sevilla, maar dat heb ik in december al gedaan. Uiteindelijk komt de veerboot, en na een korte overtocht fiets ik aan de overkant het strand op en de wind tegemoet. De volgende dertig kilometer is het hard werken om tegen de wind in te fietsen. Te weinig ontbijt helpt daarbij niet, maar voor de zee het strand onbegaanbaar maakt bereik ik Mazagón voor een uitgebreide lunch.

Artikel gaat verder onder afbeeldingHet strand is mooi, op de foto zie je de wind gelukkig niet.

Sint Vincent en Sint Jacob

Niet lang na Mazagón steek ik de grens over naar Portugal. Ik word verrast door de hoeveelheid Nederlanders die hier verblijven. Ik volg zoveel mogelijk de kust. Na het bereiken van de grens met Rusland bij Narva en de Zwarte Zee in Turkije wil ik ook het meest Zuidwestelijk punt van het Europese vasteland te bereiken. De afstand die ik heb afgelegd wordt steeds moeilijker te bevatten. En dan heb ik nog een paar duizend kilometer te gaan! Die kilometers voeren mij verder naar het noorden langs de Atlantische kust en door Lissabon en Porto.

Artikel gaat verder onder afbeeldingKaap Sint-Vincent (Cabo de São Vicente) vormt het meest zuidwestelijke punt van het vasteland van Europa.

Wanneer ik Portugal weer achter mij heb gelaten volg ik in Spanje een deel van de Camino de Santiago. Hoewel ik bekend ben met de naam en de bestemming, Santiago de Compostela, weet ik er verder nauwelijks iets van. Dat ik op een van de routes zit wordt duidelijk door de beeltenissen van de Jacobsschelp die de route markeert. Ook de aantallen wandelaars verraden dat dit de camino is. De route kenmerkt zich ook door een groot aantal auberges/herbergen die speciaal gericht zijn op pelgrims, en daar maak ik ook dankbaar gebruik van. Hoewel een bezoek aan Santiago nooit een plan was, is het toch een leuke plek. De interacties met de pelgrims zijn ook interessant. Als ik verder fiets, kijken de meeste wandelaars verbaasd op en wordt ik er een aantal keer op gewezen dat Santiago de andere kant op is.

Artikel gaat verder onder afbeeldingDe niet te missen bewegwijzering richting Santiago de Compostella.

Sneeuw in de Spaanse lente

Twee dagen na het bereiken van Santiago verlaat ik een hostel in Sarria. Ik voel me niet helemaal fit maar de accommodatie nodigt niet uit om langer te blijven. Wanneer ik Sarria verlaat zie ik in de verte wat sneeuw op bergtoppen. Dit blijkt een voorbode voor wat komen gaat. Na twintig kilometer klim ik verder omhoog en gaat de regen langzaam over in natte sneeuw, en niet veel later over in grote sneeuwvlokken. Hier heb ik geen rekening mee gehouden, mijn kleding en handschoenen zijn niet berekend op winter.

Mijn Wahoo geeft inmiddels aan dat het twee graden onder nul is en de weg is inmiddels helemaal wit. Als ik onderweg een auto tegenkom die in de berm is gegleden en het gevoel wegtrekt uit mijn vingers begin ik mij toch enigszins zorgen te maken. Wanneer ik het hoogste punt bereik tref ik gelukkig een restaurant dat open is en waar de open haard aanstaat. Na anderhalf uur en de nodige paella en koffie ben ik weer warm en zijn mijn kleren weer droog en ben ik klaar voor de afdaling. Ik rijd achter een sneeuwschuiver en vorder gestaag totdat mijn route andere kant op wijst en ik in 20 centimeter sneeuw moet concluderen dat dit geen optie is.

Artikel gaat verder onder afbeeldingSneeuw kan ik nu ook afkruisen op de bingokaart met weersomstandigheden.

Weg van de snelweg

Een alternatieve route leidt mij naar een dorp waar ik erop wordt gewezen dat de rest van de weg afgesloten is. Ook zijn er geen accommodaties of taxi’s, eindelijk een beetje avontuur. Tegen de adviezen in ga ik de afgesloten weg op, de weg is verlaten en omdat ik al lager ben, ligt er geen sneeuw meer en is het alleen nat. Aan het einde van de route blijkt waarom die afgesloten is. Ik moet een snelweg oversteken, en nog voor ik kan bedenken hoe ik dat ga doen staat er een politieagent voor mij die niet te spreken is over mijn aanwezigheid. Ietwat geïrriteerd houdt hij het verkeer tegen en wordt ik dringend verzocht om verder van snelwegen weg te blijven. Daar stem ik vanzelfsprekend mee in, en ik vervolg mijn weg. Met enige verbazing word ik rillend en met sneeuw nog op de fiets ontvangen bij mijn accommodatie.

Terug naar de kust

De sneeuwervaring was onvergetelijk, maar niet goed voor mijn gezondheid. Samen met het feit dat ik min of meer ingesneeuwd ben in een dal duurt het zes dagen voor ik verder fiets. Ik fiets verder richting het oosten en ben voornemens om bij Burgos af te buigen naar Bilbao aan de kust. Het weer en de omgeving maken het echter aantrekkelijker om eerder naar de kust te gaan, en bij Santander zie ik de oceaan weer. De kustlijn van Santander tot aan San Sebastian is een van de mooiste die ik heb gezien. Als ik dat zeg realiseer ik mij ook hoeveel kusten ik al heb gezien op deze reis, en tegelijkertijd bereik ik de mijlpaal van 20.000 kilometer.

Artikel gaat verder onder afbeeldingEen foto zegt meer dan 1000 woorden, maar haalt toch echt niet bij de echte ervaring.

In Frankrijk geniet ik met name van al het heerlijks dat de Franse bakkers aanbieden, en ook van een extra warme jas die ik bij een Decathlon koop. Omdat het al april is zijn de meeste campings ook open. Ik slaap dus weer vaker in mijn tent, en geniet ‘s nachts met name van mijn goede donzen slaapzak. Kijkend naar de weersverwachting probeer ik een keuze te maken voor mijn oversteek naar Engeland. Er zijn meerdere veerdiensten, maar uiteindelijk kies ik voor de boot van Dieppe naar Newhaven. Zo kom ik op een zondagavond om half tien in het donker aan in Engeland. Op dat moment blijkt mijn fietslamp stuk, en met hulp van mijn hoofdlamp fiets ik voor het eerst aan de linkerkant van de weg en zet ik mijn tent in het donker op.

Artikel gaat verder onder afbeeldingLonden is een bijzondere stad om doorheen te fietsen, zoals hier bij Buckingham Palace.

Het laatste land

De volgende dag doe ik meer ervaring op met links fietsen en fiets langs de kust naar Brighton, om daarna landinwaarts richting Londen te fietsen. Na 80 kilometer kom ik aan bij een camping waar ik leer dat er een seizoen voor tenten is, en dat begint pas over twee weken. De eigenaar is onvermurwbaar, en er zijn geen andere campings in de buurt. De eerste betaalbare optie is een hostel in Londen en zodoende trap ik nog 30 kilometer door.

Artikel gaat verder onder afbeeldingDe Tower Bridge is een andere iconische highlight in Londen.

De volgende ochtend ben ik vroeg wakker en fiets de ochtendspits in. Via de Tower Bridge, Big Ben, Buckingham Palace en andere highlights verlaat ik heel tevreden en een geweldige ervaring rijker de stad weer. De daaropvolgende dagen doorkruis ik het land van de zuidkust naar de westkust, om vervolgens door het Peak district naar de oostkust te trappen. Vanaf daar fiets ik door naar Newcastle en steek ik met de veerboot over naar IJmuiden. Dan komt er na 340 dagen, 22.392 kilometer en 186.320 hoogtemeters een einde aan dit onvergetelijke avontuur. Op naar het ‘normale’ leven, en snel een nieuw avontuur plannen.

Wil jij Rik’s mega bikepacking avontuur nog eens beleven?

Rik schreef met enige regelmaat over zijn belevenissen op Cobbles. Maar check ook zijn andere kanalen op Komoot, Instagram, en zijn eigen website.

Wat is de langste fietstocht die jij hebt gemaakt?

Deel je inspirerende verhalen en indrukwekkende statistieken in de Cobbles Cycling Strava Club. Lid worden kost niets!

Gerelateerd artikel