Kameel van de Peel – gravelroute in het land van grind en zand

Na de muzikale gravelroute All Along The Watchtowers bespreekt Anton deze keer een route in de Peel met een dierenthema. Hoewel het niet per se over het dier an sich gaat. Strikt genomen klopt de benaming van dat dier niet eens. Oh, en ook nu speelt muziek weer een rol. Nieuwsgierig geworden? Lees snel verder!

Land van grind en zand

Ik vond deze route via de Insta-pagina van Land van Grind en Zand. Dit is het platform van initiatiefnemers Johan Hauser en Carlo van Nistelrooy waarop het off-road fietsen in Noord -en Midden-Limburg centraal wordt gezet. Grind als symbool voor de gravelbike, zand voor de mountainbike.

Tijdens de coronaperiode begon hun avontuur met het opzetten van een nieuw evenement, Bockerijders, ongetwijfeld bij veel gravelaars bekend. Deze gravelklassieker in spe werd een vliegwiel om meer moois van de regio te laten zien. Want met drie nationale parken nabij, Maasduinen, Groote Peel en de Meinweg, heb je uitzonderlijke omgeving, karakter en diversiteit zo bij de hand.

Met steun van Limburg Cycling werd er aan een multimediaal platform gebouwd. Het duo kreeg versterking van John Timmermans die verantwoordelijk is voor de content. En dat hebben ze uitstekend voor elkaar. De socials zien er uitermate verzorgd uit en de gravelliefde spat ervan af. Ik kon niet wachten om hun belofte “een onontdekt paradijs voor fietsavonturiers” te gaan onderzoeken.

Artikel gaat verder onder afbeeldingOok in de Peel kun je mooie gravelplaatjes schieten.

Kameel van de Peel

De naam van de route sprak me eerlijk gezegd niet direct aan. Ik vond het aanvankelijk een wat melige benaming, in de veronderstelling dat het om een route ging met wat bulten her en der. Maar al snel kwam ik erachter dat mijn renedering kant noch wal raakte. Er zat wel degelijk een goed verhaal achter. Ik ontdekte dat de makers louter opvallende namen gebruiken voor hun routes. En steeds mét een verhaal.

De ‘Kamiël van de Piël’ is een monument dat herinnert aan een grote boom (een grove den) die als oriëntatiepunt diende voor schaapsherders en reizigers. Het dier in de route-titel is dus feitelijk een boom. Een boom met een kenmerkende vorm, lijkend op de bult van een dromedaris en werd daarom door bewoners liefkozend de Kameel van de Peel genoemd.  Nou worden deze twee verwante dieren wel vaker verward, maar deze bewuste naamsverbastering is redelijk snel verklaard aangezien Kameel van de Peel een stuk prettiger rijmt dan Dromedaris van de Peel.

Artikel gaat verder onder afbeeldingIn de Peel vind je niet veel hoogtemeters.

Het verhaal

Het monument ligt achter een stuifzandgebied, de Zwarte Plakheide. De naam Zwarte Plak herinnert aan een boerderij die op deze plek stond ten tijde van de Tweede wereldoorlog. Deze verwierf bekendheid als schuilplaats voor Joden en geallieerde piloten. De verzetsgroep die hier actief was opereerde eveneens onder deze naam. Toon Kortooms heeft daar zelfs een boek over geschreven.

De Peel zelf is uiteraard al een belangrijk thema in deze route. Daarnaast is er door dit hele gebied oorlogshistorie te vinden. Je fietst langs vele herdenkingskeien, -monumenten en -kruizen. Een aantal van deze plekken hebben plaquettes met een QR-code om meer te kunnen lezen over de geschiedenis. Zoals bijvoorbeeld bij de Oranje Vrijstaat, een militair verzetskamp in de Kronenbergse bossen. Wanneer je daar oog voor hebt tijdens je fietsprestatie en je je niet al te veel aan het vergapen bent aan de prachtige omgeving, herbergt deze rit een fraaie geschiedenisles over de Peel-regio.

De route

Tijdens de autorit naar de startlocatie in Boekend luister ik naar de podcast van Land van Grind en Zand. Hun pilot-aflevering gaat onder andere over de Kameel van de Peel. Enthousiast wordt er door elkaar heen verteld. Er is eveneens aandacht voor cultuur, muziek, andere evenementen en uiteraard, vlaai. Hier zijn liefhebbers aan het woord. Gravelliefhebbers pur sang, fijne opwarmer richting de start.

Ik heb een belangrijk toetsingscriterium voor mijn routes, is ie #driekwartonverhard? Dat blijkt het geval. Via Insta wordt er 75% gegeven voor deze 77,5 kilometer lange route, mijn Strava doet er later nog een procentje bij. Dik in orde. Hoogtemeters zijn er niet veel, slechts 170. Verwacht niettemin een avontuurlijke en uitdagende route. Zeker bij wat minder goed weer kom je een aantal pittige stroken tegen. Ik reed op een perfecte lentedag, echter hebben de natte winter en dito voorjaar hun sporen achtergelaten. Soit. Wat modder onderweg, ik hou ervan.

Gravel in alle soorten en maten

De eerste gravelstrook van de dag ontvouwt zich snel na de start, een slingerpad gevolgd door een heuse witte hardpack gravelstrook. Dat belooft wat vandaag. Iets verderop fiets ik een klein klimmetje op, zo een buitentheater in. Mijn navigatie leert dat dat niet de bedoeling was, wel grappig. De route verplaatst zich noordelijk richting Horst met continue variatie in ondergrond. Licht en ruw gravel, zand, bospad, singletrack. Ik vraag me dat eerste uur af wat nou het verschil is met onze Brabantse routes. Veelal vergelijkbaar, meen ik dan nog.

Voorbij Melderslo beland ik in De Kasteelse Bossen met een heerlijk pad erdoorheen. De Hoogriebroekse bossen vormen het meest noordelijke punt en ik krul weer naar beneden. Bij Breehei een stukje hike and bike. De kilometers daarna behelzen enkele uitdagende stukken. Het tempo gaat naar beneden, het is soms zoeken naar een pad of iets van een begaanbaar stukje. Dat duurt niet al te lang en snel knettert het gravel weer onder de wielen.

Artikel gaat verder onder afbeeldingGravelen in de Peel tussen veld en bos.

Rust en ruimte

Knetteren en knisperen doet het de hele route lang, er ligt een ongekende hoeveelheid gravel in deze streek. En daar zitten heuse pareltjes tussen. Wat te denken bijvoorbeeld van de Kanaalweg, bij Griendtsveen. Heerlijke lange gravelstrook. En de uitzichten op de Mariapeelse vennen die je ondertussen passeert zijn van een bijzondere schoonheid. Een doorsteek door de weilanden en een smal gravelpad brengen de route bij de naamgever van deze rit, het monument Kameel van de Peel. Uiteraard past hier een stop om de loopbrug te beklimmen en wat foto’s te schieten van de Zwarte Plakheide die zich hierachter bevindt.

Gelukkig is het moois daarna nog lang niet op. Kronenberg is het enige punt op de route waar ik even stoei met de navigatie. Dit is een wat atypisch gedeelte om doorheen te fietsen met grasstukken en doorgangetjes in het bos. Maakt het evengoed juist leuk en avontuurlijk. En de omgeving blijft al die tijd subliem. Hierna nog een kleine 15 kilometer te gaan. Het gravelgehalte blijft onverminderd hoog. Rondom Sevenum zijn er toffe passages die aan Italië of Frankrijk doen denken.

Al rijdend bedenk ik dat waar nu het verschil zit met ‘mijn’ Brabant: het gravel is er hier in de Peel in grotere hoeveelheden. En er is meer ruimte, zo voelt het ook. Ruim. Het off-road-feest gaat door tot aan de auto en ik vind het oprecht jammer dat ik er al ben.

Artikel gaat verder onder afbeeldingHet monument Kameel van de Peel vertelt over de geschiedenis van dit gebied.

Finish

Routemaker Rob Coenen heeft hier een knap staaltje routebouwen laten zien. Natuurlijk wordt hij geholpen door de ongelooflijk mooie regio. Ik kan niet anders dan het helemaal eens zijn met het Land van Grind en Zand. Dit deel van de provincie Limburg is het off-road-bezoeken meer dan waard. Natuurlijk, Zuid-Limburg is geweldig. Toch verdient het aanbeveling om onderweg daar naartoe eens eerder op de rem te trappen en in het noorden en midden van de provincie op de fiets te stappen. Want dit is inderdaad misschien wel één van de mooiste off-road gebieden van het land.

Artikel gaat verder onder afbeeldingHet monument biedt een uitzicht en een motto dat veel gravelaars zal aanspreken.

Enne doedgewoene boem

Terug in de auto luister ik een nieuwe podcast en hoor een aankondiging over een bekende gast die acte de présence gaat geven. En plotseling realiseer ik me dat er, behalve de Peel en de oorlogshistorie, nog een derde (muzikaal) thema aan deze route kleeft. Er is onderweg namelijk een passage door America, wat we kennen als de thuishaven van Rowwen Hèze. En je fietst daarbij langs de overblijfselen van het huis van Christaan Hesen. Deze zonderlinge inwoner van America is de naamgever van de bekende band. Je zou kunnen stellen dat we het rowwe [rauwe] van deze dorpsfiguur bij momenten terugvinden in de route. En om dan deze muziekcirkel rond te maken, Rowwen Hèze schreef een nummer over de Kameel van de Peel; “enne doedgewoene boem”. Deze al dan niet gewone kameelboom heeft nochtans jaren later een heerlijke gravelroute opgeleverd.

Ben jij ook enthousiast over gravelen in de Peel?

Deel je tips in de Cobbles Cycling Strava Club. Word gratis lid en blijf op de hoogte van alle nieuwe artikelen!

Gerelateerd artikel