La Marmotte – had Wiebe profijt van zijn Nederlandse hoogtestage?

In zijn voorbereiding op la Marmotte ging Wiebe op hoogtestage in zijn eigen slaapkamer. Nu doet hij verslag van het resultaat. Hoe is het hem vergaan tijdens deze legendarische gran fondo?

Generale repetitie: Cobbles ride

Het vorige artikel schreef ik een week na de laatste nacht in de tent. Om precies te zijn was dit eerste Pinksterdag van dit jaar, en de dag van de Cobbles ride. Om me goed voor te bereiden had ik gekozen voor een weekje rust. Wel een beetje fietsen, maar niet meer dan woon-werk verkeer en deelname aan de zomeravondcompetitie in Tilburg. Voor de Cobbles ride had ik bijna drie volledige dagen rust genomen, goed gegeten en gedronken. Geen alcohol of laat op blijven, maar ontspannen en vroeg naar bed.

De avond voor de Cobbles ride had ik me goed voorbereid. Fiets nagekeken, voeding en kleding klaargelegd. Ik ging op tijd op pad om me nog even te bemoeien met de opbouw van het evenement. Daardoor was ik een van de eersten aan de start. Ik koos voor de 150km versie met daarin 6200m aan kasseistroken en hier en daar lag wat racefiets-proof gravel (hard pack). Ik besloot dus gewoon de racer te pakken. Hoe zou het gaan na mijn hoogtestage?

Artikel gaat verder onder afbeeldingJe hoogtestage kun je thuis doen, maar uiteindelijk gebeurt het in de echte bergen.

Vol vertrouwen naar de Marmotte

Oordeel zelf, mijn Strava data liegen er niet om, en mijn Garmin was het ermee eens. Nog nooit had ik sneller solo een 100 mijlsrit afgelegd. Toen ik in 2019 deel nam aan Milaan San-Remo reed ik iets sneller, maar dat was wel grotendeels in een peloton van 200 man. Ik heb tijdens de Cobbles ride 164 kilometer binnen 5 uur afgelegd met een gemiddeld vermogen van 266 Watt en voor wie het wil weten, dit was normalized power.

Maar naast de cijfertjes was het mooiste resultaat uit deze rit het gevoel. Ik was na vier uur doorstampen nog steeds in staat om voluit te geven. Ik ben absoluut niet tot aan het gaatje gegaan, de hele rit niet eigenlijk. Tijdens de rit was ik ook in staat om mijn herstelmomenten te pakken. Vergelijken met wat een prof doet moet je dit natuurlijk niet doen. De motor van een profwielrenner is wat groter dan een fanatieke wielertoerist als ik. Toch, een gemiddeld vermogen van 3,4 watt per kilogram lichaamsgewicht is best aardig over deze afstand.

Knallen in de Alpen

Waar het natuurlijk om gaat is de vraag hoe de Marmotte is gegaan. Nou, dat was me een avontuur! Er stond een rit van 185 kilometer met 5433 hoogtemeters op het menu dit jaar. Met zo’n 7000 starters zou ik vast niet laatste zijn, maar ik wist van begin af aan ook al wel dat ik niet de eerste zou zijn. Wanneer je 186cm lang bent en bijna 80 kilo weegt, mag je er gerust vanuit gaan dat zo’n pocketklimmer van 155cm en 55 kilo een stuk rapper en gemakkelijker een klim op rijdt. Ik maakte me geen illusies en ging vooral voor de ervaring en de eerste deelname. De kennis en de ervaring van de finale repetitie in de Cobbles ride gaven me genoeg zelfvertrouwen dat ik de eindstreep zou kunnen halen.

Artikel gaat verder onder afbeeldingWiebe trof een zonnige dag met hoge temperaturen tijdens La Marmotte.

Over de Col de la Croix-de-Fer

En dan komt de start. Rustig aan, denk je in je hoofd. Nou vergeet dat maar, want er werd idioot hard gereden in de aanloop naar de Col de la Croix-de-Fer. Snelheden van boven de 50km/u maakten dat we binnen een half uur aan de voet van de klim waren. Rust vinden op de klim lukte wel aardig. Ik had me voorgenomen om rond de 250 watt te blijven rijden tot de top, en dat kon ik goed volhouden. Met een wattagemeter klimmen is een stuk gemakkelijker als je weet waar je grenzen liggen.

De Croix-de-Fer is een klim van bijna 30 kilometer lang met een overbrugging van 1494 hoogtemeters én een top hoger dan de beruchte 2000 meter he. Maar eenmaal boven voelde ik me nog zo fris als een hoentje en had enorm veel zin in de volgende klim. Bijzonder hoe gemakkelijk ik boven kwam, het leek wel of ik tijdens de klim herstelde. Een flinke hoeveelheid aan jonge rode bloedlichaampjes heeft hier zeker aan meegeholpen.

Een gevalletje Tom Dumoulin

En dan komt het moment. Tja, het zal de Marmotte niet zijn of ieder heeft zijn verhaal nietwaar? Nou, ik kan er best eentje vertellen. Je kent Tom Dumoulin wel en zijn incident in de Giro d’Italia? Ik zie die glimlach al op je gezicht verschijnen, en inderdaad, ik had ook zo’n momentje. En dat vlak over de top van de Col de la Croix-de-Fer. En dat is me een momentje, want ik moest en er reden 7000 man op dat parcours. Nou maak ik me niet zo druk om even een plasje te doen, maar dit was me wel te veel van mezelf bloot geven eerlijk gezegd. Dan maar op reserve rijden tot aan de eerstvolgende ravitaillering. En die kwam, maar niet zo snel als ik had gehoopt…

Eerst mocht ik nog de Col du Mollard over, waar de tijd even stopte in de afdaling. Helaas, ook daar veel te druk voor me om de druk van de ketel te halen en geen Dixi te bekennen. Ik moest door naar Saint-Michel de Maurienne, potverdorie al bijna vier uur op de fiets, voor ik weer in staat was alles te geven. Genoeg vieze praatjes en gas er op. Natuurlijk was ik gefrustreerd en gaf ik veel te veel gas op de aanloop naar de Col du Galibier. Ook geen misselijk ding met zijn 35 kilometer en 2069 hoogtemeters natuurlijk. Ik blies mezelf niet op, maar in de aanloop heb ik wel het beste van mezelf gegeven.

Artikel gaat verder onder afbeeldingNa het bedwingen van de Galibier mag Wiebe even bijkomen in de afdaling.

Alpe d’Huez als toetje

Het mooiste stuk van de hele Marmotte voor iemand van mijn postuur is de afdaling van de Galibier en de terugweg naar Bourg d’Oisans. In een dolle vaart vloog ik naar beneden. Samen met andere grote motoren vormden we een groepje, en we schoten door de tunnels naar de voet van de meest verschrikkelijke klim van de hele dag. De Alpe d’Huez in zijn eentje is gewoon de Alpe d’Huez, iets waar sommige mensen voor hun lol de hele dag op en neer fietsen. Maar de Alp aan het eind van deze rit is niet minder dan die laatste druppels uit de sinaasappel persen. Man, wat was dat een verschrikking! Het was bijna veertig graden aan de voet van de klim, want ik was zeker een half uur later dan ik had gehoopt, en het was net het heetste punt van de dag.

Elk watervalletje werd steeds aantrekkelijker om mezelf te laten afkoelen, en ik kon me niet meer bedwingen. Ergens in een bocht stond ineens die man met kannen water. Ik fietste er rustig onderdoor en vroeg in mijn beste Frans of hij de hele kan over me heen wilde gooien. Heerlijk was dat! Ineens zakte de koorts, want dat is gewoon waar je met zo’n hitte in rond rijdt. Je lichaam kookt, je bloed kookt en de zon brand op je huid. Door deze verfrissende douche daalde mijn hartslag tien slagen en was ik in staat om door te fietsen tot de streep. Ik was zelfs nog in staat om het laatste stukje te versnellen en met een stevige snelheid over de meet te rijden. Natuurlijk had niemand dit nog in de gaten, want iedereen was stikkapot en lag halfdood tegen de dranghekken bij te komen.

Artikel gaat verder onder afbeeldingDankzij zijn hoogtestage kwam Wiebe relatief fris aan de finish en herstelde hij snel.

Het effect van de hoogtestage

En ik? Nee, ik was eigenlijk niet zo kapot als ik had gevreesd. Ik voelde even wat pijn toen ik de trap af liep om een lekker bord pasta te halen, maar ik voelde mezelf al vrij snel beter. Hersteld? Nee natuurlijk niet, maar ik weet zeker dat ik een stuk verder op weg was naar herstel dan velen om me heen. De conclusie is dus simpel. Na een hoogtestage ben je veel beter in staat om te herstellen. Je gaat er dus niet harder van fietsen, en nog steeds maak je kans op een Tom Dumoulinneke. Wel ben je echt in staat om de volgende dag weer normaal mee te kunnen, en misschien wel een dag later nog eens te kunnen doen wat je vandaag deed.

Vals spelen? Doping? Nee hoor, met een hoogtestage maak je gewoon slim gebruik van een natuurlijk proces in je lichaam. Een goede duursporter zijn draait immers om meer dan alleen training, dat is al lang geen nieuws meer.

Heb jij ook ervaring met de Marmotte? Of een vergelijkbare heroïsche gran fondo?

Deel jouw verhaal in de Cobbles Cycling Strava Club. Lid worden is gratis!

Gerelateerd artikel