Herstel na een ernstig fietsongeluk: het verhaal van een ervaringsdeskundige

Een ongeluk zit in een klein hoekje. Tijdens een dertien-in-een-dozijn fietsritje sloeg het noodlot toe voor Wiebe. Hij vertelt hoe hij zijn rug brak en hoe hij in de afgelopen anderhalf jaar keihard heeft gewerkt om terug te komen. Een persoonlijk recept voor fysiek en mentaal herstel.

Daar sta ik dan. Benen geschoren, kuiten ingevet, snelpak aan, gelletje onder de mouw, focus op de speaker en klaar voor de start. Iedereen is hier met zijn eigen doel. De een om te winnen, de ander om eindelijk weer te kunnen koersen na een lange periode van lockdown. En ik? Ik ben er met een totaal ander doel. In een flauw zonnetje en een koel briesje wind ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik dit weer kan. Het had zomaar anders af kunnen lopen. Ik had zomaar voor de rest van mijn leven in een rolstoel langs de kant kunnen kijken naar mijn fietsmaten.

Tekst gaat verder onder afbeeldingWiebe in koers.

Het moment

Op een mooie zonnige zaterdag in september besloot ik, zoals ik bijna elke week deed, een rondje te gaan losfietsen. Gewoon rustig tempo, handjes op het stuur, geen gekke versnellingen, maar simpelweg met soepele cadans het hoofd leeg maken en de benen klaarstomen voor de wedstrijd van de volgende dag. Heerlijk ontspannen draaide ik een weggetje in dat uitkomt op een viaduct over de snelweg. Ik reed over het fietspad, ging even staan om aan te zetten.  Ik zag in de verte een fietser aankomen vanuit de andere richting, maar er was geen enkel moment dat ik het idee had dat er wel eens wat mis kon gaan. Het fietspad was breed genoeg om elkaar te passeren en ik ben er wel honderd keer geweest. Toch eindigde op die plek in één klap mijn wielerseizoen. Sterker nog, ik had zelfs de angst dat het niet bij mijn wielerseizoen zou blijven.

De tegenligger reed me tegemoet, ieder op zijn eigen weghelft, dus niets aan de hand. Vlak vóór het moment dat we elkaar passeerden stuurde hij ineens mijn richting op. Er schoot van alles door mijn hoofd. Kreeg zijn fiets te veel vaart? Werd deze man onwel? In elk geval kon ik niets meer doen. Ik kon niet wegsturen, niet remmen, enkel een keiharde klap was het gevolg. Een frontale aanrijding. Het volgende moment lag ik op mijn rug op de grond, met mijn fiets tussen mijn benen, te snakken naar adem. Ik was dus gevallen, aangereden, platgewalst, wat dan ook. Ik wilde overeind komen, maar dat lukte niet. Toen wist ik meteen dat het foute boel was. De valdetectie van mijn Garmin deed uitstekend zijn werk, want die loeide er vrolijk op los.

Tekst gaat verder onder afbeeldingHerstel is een lange en bochtige weg.

De gevolgen

Het enige dat ik wilde is zo snel mogelijk overeind komen en op zijn minst naar huis zien te komen. Helaas, de boodschap dat een dwarslaesie het uitzicht kon zijn, kwam niet goed aan. In het ziekenhuis werd de balans opgemaakt van de belangrijkste schade: twee gebroken rugwervels, waarvan één verbrijzeld, en een gebroken nekwervel. Vergeleken daarbij vielen de andere breuken, schaafwonden en blauwe plekken in het niet. Dit komt nooit meer goed is toch echt serieus een gedachte die dan in je opkomt.

Toch, al in dat ziekenhuisbed was ik bezig met mijn herstel. Ik heb me er geen moment bij neergelegd dat ik blijvend letsel zou overhouden aan dit ongeval. Daar zit eigenlijk ook wel de grootste kracht om te genezen van een flinke blessure. Het leed zit hem vooral in het gevecht met jezelf en tegen je beperkingen. Er is vast al heel veel over gepubliceerd, maar iedereen heeft zijn unieke tips en trucs om met zo’n situatie om te gaan en weer op acceptabel niveau te kunnen functioneren.

Tekst gaat verder onder afbeeldingWiebe op de weg terug. 

Mijn recept voor herstel

Benodigdheden

Rust, veel rust, maar potverdorie wat is dat moeilijk! Stel je eens voor dat je maandenlang naar een Grand Fondo toe hebt getraind. Je voeding, je trainingen, bijna heel je levensstijl is afgestemd op die ene mijlpaal. Het cyclocross seizoen kwam eraan, en ik was me daar al flink op aan het voorbereiden. Gebruik maken van de snelheid van de weg is iets wat veel veldrijders doen aan het begin van het cross seizoen. Ik stond dus op scherp en was optimaal bezig met voeding en rust en training. En toen kwam dat ongeval.

De eerste dagen lag ik mij in bed ontzettend te frustreren en kreeg ik bijna ontwenningsverschijnselen van mijn actieve levensstijl. In je kop gebeurt dan heel erg veel. Je hebt ook veel tijd om te denken, piekeren zelfs. Gekmakend voor velen, maar gelukkig is het bij mij de goede kant op gegaan. Ik hield me vast aan die ene overtuiging dat ik niet akkoord ging met een leven als invalide. Ik kon dus geen kant op en besloot toe te geven aan de rust. Rust is cruciaal voor herstel van een blessure. Als je daar niet aan toegeeft maak je meer kapot, en is de weg naar volledig herstel zeker langer.

Tekst gaat verder onder afbeeldingJe moet er wat voor over hebben om te herstellen. Wiebe ging zelfs hardlopen.

De belangrijkste ingrediënten

Voor 100% herstel heb je 50% steun van je naasten nodig. Hoe minimaal of hoe ernstig het letsel ook is, de steun die je ervaart in je gezin, familie of van je collega’s, je fietsmaten of -vriendinnen, zonder dat gaat het echt een stuk langzamer.

30% is toch echt voeding. Voldoende eiwitten is niet alleen belangrijk om sterke spieren te ontwikkelen, maar ook om je lichaam te laten herstellen van een blessure. Bij botbreuken is calcium zeer belangrijk, maar zonder voldoende magnesium en vitamine K neemt je lichaam het niet goed op. Twee flinke glazen melk of een paar plakken kaas doen normaal gezien al voldoende zijn werk, maar bij een botbreuk heb je net wat meer nodig dan normaal natuurlijk. Je lichaam staat onder veel stress, lichamelijke stress en als je er flink doorheen zit ook geestelijke stress. Vitamine C is onmisbaar en wat krijg je als je ziek in bed ligt? Natuurlijk, een mooie fruitmand! Een beetje wielrenner is gelukkig niet vies van gezonde voeding, dus ons herstel gaat zeker wonderbaarlijk veel sneller dan bij iemand die alleen een gespierde zap-duim heeft.

Durven en doorzetten

20% hulp durven vragen én ontvangen. Natuurlijk ervaar je al hulp van je naasten, maar sommige dingen moet je aan de specialisten overlaten. Wielrenners zijn van het meest eigenwijze soort en denk nou niet dat jij een uitzondering bent. Luister niet alleen naar je partner, die het niet alleen goed bedoeld, maar jou ook heel goed kent, doe ook gewoon wat de specialisten zeggen. Tegelijk hanteer ik ook als vuistregel: als de dokter niet zegt dat je niet mag fietsen, dan mag je dus fietsen. Je gaat nooit vragen of het wel goed voor je is, want dat weten we best zelf.

Tekst gaat verder onder afbeeldingWiebe in volle glorie.

De laatste 10% van het recept voor herstel van een heftige blessure is de wilskracht en alle kleine dingen die voor jou persoonlijk nét het verschil maken om sneller te herstellen. Voor mij was dat het belangrijk mijn angst om buiten te komen te overwinnen. In de eerste dagen vond ik het namelijk al spannend om naar de hoek van de straat te lopen. Ik voelde me net een stapel borden die elk moment aan diggelen kon vallen. Doorzetten om meer te gaan lopen en vooral vaker, de bloedsomloop op gang krijgen, want ik had ergens gelezen dat doorbloeding zorgt voor beter herstel van botweefsel.

De finishing touch

Een beetje vals spelen heb ik ook zeker gedaan. Een creatinekuurtje bijvoorbeeld, want ik was geen bodybuilder, maar was wel kei- en keihard bezig met het kweken van nieuw weefsel overal. Ik was zelfs zo gek dat ik besloot om een maand lang te gaan slapen in een hoogtetent! Daar vertel ik in een ander artikel graag eens over, maar iedereen weet dat je op hoogte meer rode bloedlichaampjes ontwikkelt. Ik hoefde geen koers te winnen in de Alpen, maar ik had wel een hele zware wedstrijd ergens in mijn rug te spelen.

Tekst gaat verder onder afbeeldingMet hulp van je (fiets)vrienden herstel je sneller.

Het resultaat

Dat ene moment dat je dan eindelijk weer op de fiets kunt stappen. Man, wat was dat emotioneel, idioot emotioneel bijna. Ik had al een maand mijn fiets in een trainer aan het bed staan, gewoon om ernaar te kijken. Op een goed moment was mijn vrouw even de deur uit en trok ik de stoute fietsschoenen aan. Achteraf was het misschien niet handig en vooral eigenwijs, maar toch klom ik op een krukje om over het zadel te wippen. En daar zat ik dan. Klik-klik en de handjes lagen al op het stuur alsof het nooit anders was geweest. Die eerste rit was raar, heel raar. Mijn kop wilde dit en mijn hele lijf gaf er aan toe, maar wist eigenlijk niet meer hoe het moest. En toen kwam het, de ene pedaalslag na de andere. De tranen rolden over mijn wangen. Ik kon weer fietsen!

Dessert-tip

Zo’n lange strijd met je lichaam tegen een blessure, ziekte, wat dan ook, heeft echt een geestelijke weerslag op iedereen. Wees aardig voor jezelf en gun jezelf een lekker toetje na een zware inspanning. Richt je op iets waar je blij van wordt en dat voor jou het einde van je herstel markeert. Misschien kun je niet alles meer wat je voorheen kon en moet je je doelen aanpassen, maar dat maakt niet uit. Die Grand Fondo is misschien niet meer haalbaar, maar wel een groepsrit met je maten met een flinke barbecue en de nodige schuimkragen achteraf. Een beloning voor je harde werk op jouw niveau. Je hebt het verdiend!

Tekst gaat verder onder afbeeldingWie had gedacht dat ik zo blij zou zijn om op een rollerbank te kunnen fietsen?

Ik heb mijn beloningstoetje ook al uitgezocht op de menukaart. Ik ga voor het grand dessert, het rijden van Milaan – San Remo. Met een verbrijzelde rugwervel, want die gaat nooit meer helemaal genezen. En als het even kan wil ik stiekem een tikkie sneller rijden dan bij mijn deelname in 2019, zo’n vier maanden voor dat vreselijke ongeval. Als dat lukt is mijn herstel 100% geslaagd!

Heb jij ook ervaring met herstel na een ernstig ongeluk of heftige blessure?

Herken jij het verhaal van Wiebe? Deel je ervaringen en tips in de Cobbles Cycling Strava Club en help anderen bij het samenstellen van hun recept voor herstel.

Gerelateerd artikel