Bikepacking Oost-Europa: in 2282km van Nederland naar Helsinki

In januari reed Lex al een geweldige tocht in Australië, dit keer fietst hij met zijn broer naar Oost-Europa. Een tocht van maar liefst 2.282km! Lees verder en ontdek zijn avonturen in Berlijn, Polen, Rusland en de Baltische Staten. Mooie inspiratie voor het komende jaar. Bikepacking Oost-Europa here we come?

Bikepacking Oost-Europa

Eerder maakte ik al een mega tocht van Sydney naar Melbourne. Een tocht van ongeveer 1200 kilometer, vergelijkbaar met Amsterdam – Venetië. Een mooi streven, maar we (ik en mijn recentelijk door het bikepacking virus aangestoken broert) willen wat meer buiten de gebaande paden: bikepacking Oost-Europa.

We kwamen al snel uit bij Kaliningrad, een Russische oblast aan de Baltische zee. De terugvlucht zou daar echter lastig worden, dus richten we onze pijlen op Riga. Maar dan doe je maar twee van de drie Baltische staten aan. Dat kan natuurlijk niet. Volgende plan: Tallinn! En omdat dat maar een boottocht van Helsinki verwijderd is, werd dat de eindbestemming. Snel tickets boeken dus, voor we besluiten de poolcirkel rond te fietsen. Leimuiden – Helsinki it is (2.282km)!

Gaat het lukken met m’n gezondheid?

In de dagen voorafgaand aan de tocht maak ik me heel veel zorgen over mijn gezondheid. Ik was dit seizoen overtraind geraakt en was nog altijd niet helemaal hersteld. Twee dagen voor onze reis heb ik nog de hele dag op bed gelegen en zo min mogelijk gedaan. Ik was dit jaar nog niet 3 weken achtereenvolgend fit gebleven. Wonder boven wonder voel ik me fit op de dag van vertrek.

De start

Aangezien we, arme studenten dat we zijn, geen luxe bagagedragers konden veroorloven, rekenen we AliExpress en tie-wraps om onze spullen bijeen te houden. Dit deden zij met verve. Bepakt met alleen het broodnodige zetten wij koers richting Helsinki! Berlijn moest in 4 dagen te doen zijn.

Tekst gaat verder onder afbeelding
Klaar voor de start!

Excentrieke gastheren via Warmshowers

We proberen al onze overnachtingen via Warmshowers te regelen. Hierdoor komen we tijdens onze drieweekse tocht de meest uiteenlopende figuren tegen, van een Berlijnse Communist die tot op de dag van vandaag nog rouwt om het vallen van de muur, een dikke Fin, die zo dik was dat ie z’n eigen bed niet uit kon tot een Russisch stel waarbij het ons twee dagen kostte om erachter te komen dat het geen vader en zoon waren.

Aankomst in Berlijn

Naast onze excentrieke gastheren en vrouwen was de route tot Berlijn niet ijzingwekkend spannend: we zagen vooral veel maïs en sproeiers. De aankomst in de Duitse hoofdstad daarentegen was spectaculair. Van mijlenver zien we de Brandenburger Tor opdoemen aan de horizon en weten we dat ons eerste echte doel bereikt is. We waren rijp voor een dagje sightseeing, wat uiteindelijk beperkt bleef tot liggen in een park.

Tekst gaat verder onder afbeelding
De grens met het voormalige Oost-Duitsland

Koers richting Polen

Weer helemaal opgeladen en met wind in de rug vertrekken we langs de Oder richting Polen. De volgende paar etappes deed ons langs de Poolse kust zeilen, met nog steeds wind van (schuin)achter. Misschien ben ik wel het meest verbaasd over de kwaliteit van de wegen in Polen. Weliswaar hier en daar gesubsidieerd door de EU, maar mede hierdoor ligt ons gemiddelde vaak rond de 30. Gdansk in het oosten van Polen is de tweede grote stad op ons lijstje. Laat deze rustdag nou net die ene druilerige dag in 3 weken zijn, waardoor we noodgedwongen een oorlogsmuseum bezoeken.

Tekst gaat verder onder afbeelding
We vonden een mooie sluiproute bij de grens van Polen!

De Russische grens

De volgende dag trekken wij door naar Kaliningrad. De grens met Rusland is één van de meest memorabele plekken van de tocht. Een grens is natuurlijk eigenlijk maar een lijntje in het zand, maar dit lijntje betekende voor ons dat we naar fucking Rusland waren gefietst! De douaniers voeren zoals verwacht nog een soort strenge show op en vragen zich waarschijnlijk vooral af wat wij in godsnaam op de fiets komen doen. Na het zien van de benodigde visums mogen we na weinig aarzelen doorrijden, now entering mother Russia.

Russische absurditeit

De hoofdwegen zijn breed en goed geasfalteerd, maar een blik naar links of rechts een zijstraat in, laat vooral veel armoede zien. De absurditeit in de hoofdstad van deze Russische enclave zit hem vooral in het gloednieuwe stadion, gebouwd voor het wereldkampioenschap voetbal: vanaf daar zie je gewoon de armzalige sovjetflats liggen, die van ellende uit elkaar vallen. Op het moment werd er gewerkt zodat het bescheiden FK Baltika (die geen wereldse publieken trekken) uit de tweede Russische divisie er zijn thuiswedstrijden kan spelen. We mogen het stadion helaas niet in.

Tekst gaat verder onder afbeelding
Sightseeing in Rusland

Het Ameland van Litouwen

Na twee dagen Rusland waren we toch blij om weer in ‘Europa’ zijn. We rijden over de Koerse schoorwal, een 100 kilometer lange natuurlijke dijk met prachtige wegen en fietspaden. Vooral als we de grens met Litouwen bereiken valt ons deze schoonheid op. Het heeft veel weg van Ameland, maar dan langer en smaller. Ook zijn er vanaf hier verkeersborden die waarschuwen voor overstekende elanden. Dat zijn leuke momenten. We zijn nu echt heel ver van huis. Litouwen voelt rijk en Westers aan en onze stop in Klaipeda is echt de moeite waard.

Letland

De volgende dag rijden we verder naar Noorden. Op de grens met Letland komen we mensen op de fiets tegen die vragen of wij een foto van hen kunnen maken, ze blijken uit Aalsmeer te komen, één dorp verderop als waar wij begonnen zijn. Hoe is het mogelijk? Riga is een prachtige stad en het lijkt erop dat het alle vreugde van Letland heeft opgeslokt, want het is tot de hoofdstad van het land niet bepaald enerverend.

Vliegend in het peloton naar Tallinn

In Riga treffen we Niels, een vriend die twee dagen later de Baltic Chain Tour rijdt, met start in Tallinn 300 kilometer verderop. We besluiten onze tocht af te sluiten met een knaller en met z’n drieën de laatste twee etappes achter elkaar te fietsen! Het plan Riga – Tallinn is een feit. Om half zeven ’s ochtends staan we voor het hostel om deze epische etappe af te leggen.

Zodra we de stad uit zijn is het eigenlijk één rechte lijn naar Tallinn. Met een verse kracht waar we ons achter kunnen verschuilen ligt ons gemiddelde hoog. In de badplaats Pärnu treffen we twee ploeggenoten van Niels. Zij brengen ons in een bloedvaart richting de hoofdstad van Estland. In de laatste veertig kilometer voegt zelfs de gehele rest van de ploeg plus ploegleider zich bij ons en als we de poorten van de stad aandoen wordt er voor ons geapplaudisseerd, driehonderdvijftien kilometer met een gemiddelde van zesendertig, mijn god!

Tekst gaat verder onder afbeelding
We zijn er: de veerboot naar Helsinki!

Het fietsen zit erop… of toch niet?

Alleen een veerboot scheidt ons nu nog van de hoofdstad van Finland, dus het gedeelte op de fiets zit er in principe op! Althans…

Nu we er toch zijn besluiten we toch maar een ‘lusje’ rondom Helsinki te maken. Dit blijkt een schot in de roos, want ondanks dat de zon plaatsgemaakt heeft voor een dicht wolkendek, staat dit extra lusje bij mij misschien wel op nummer één. Het binnenland van Finland is prachtig, met om de zoveel kilometer wel een vergezicht over een binnenmeer omringt door dennenbossen, sauna’s en stilte. Hier kom ik nog een keer terug!

Tekst gaat verder onder afbeelding
Fietsen rondom Helsinki… een aanrader!

Terug naar Nederland

We vliegen maandagavond terug naar huis en afgaand op de duur van de reis begint het besef te komen dat we echt een absurde afstand hebben afgelegd op onze velo. Met 2282km gaat deze bikepacking Oost-Europa tocht onze geschiedenisboeken in!

Je kunt echt overal komen op de fiets!

Het is voor ons vooral een culturele reis geworden, veel meer dan ik vooraf had verwacht. Vanaf het moment dat we het ijzeren gordijn passeren halverwege Duitsland zien we de nasleep van de Tweede Wereldoorlog nog overal in terug. We zoeken dit misschien ook wel op door onze interesse in geschiedenis en het bezoeken van musea, maar het verbaast mij hoe vers deze geschiedenis nog in de mensen, de steden en landen gegrift staat.

Welke tocht wil jij nog ooit doen?

Of op welke tocht kijk jij met warme gevoelens op terug? Plaats vooral een toffe foto in de Cobbles Strava club en inspireer je mede fietsers!

Gerelateerd artikel

Vond je dit een toffe tocht? Lees dan over Lex’ tocht in Australië: