Gijs reed onlangs de langste mountainbikemarathon van Nederland: de Merida Dutch Cross Country. Deze 450 kilometer lange route slingert helemaal van de Waddeneilanden in het noorden naar het Zuid-Limburgse heuvellandschap.
Artikel gaat verder onder banners
Gravel, snert, trappist & vuurkorven:
- Zondag 3 november 2024
- 65 of 90km prachtig gravel
- De Kempen en het Vlaamse grensgebied
- Cobbles '24 windbody optioneel
Merida Dutch Cross Country
Vorig jaar had ik op mountainbikemarathon-gebied een mooie uitdaging: The Longest Day. De uitdaging was om binnen twaalf uur tien rondes door de Loonse en Drunense Duinen te rijden. Dat is een totaal van 250 km aan mountainbikeroute! Omdat ik nog nooit meer dan 120 km op de mountainbike had afgelegd wist ik niet of dit me ging lukken. Al wist ik wel dat langere afstanden me goed lagen. En wat bleek? Ik kwam als tweede binnen!
Voor 2016 wilde ik een nieuwe marathonuitdaging en die vond ik al snel: De Merida Dutch Cross Country. Een 24 uurs race van het meest noordelijkste punt in Nederland, Lauwersoog, naar het meest zuidelijke, het drielandenpunt in Vaals. Dit brengt het totaal aantal kilometers op een slordige 450 km. Zoveel mogelijk onverhard en niet-uitgepijld uiteraard. Men kan in teams meedoen, maar dit jaar was op verzoek ook de solovariant geïntroduceerd. In eerste instantie wilde ik dit nog samen met een vriend in estaffete-vorm doen en steeds om en om een etappe rijden. Maar het is natuurlijk veel gezelliger om samen alles te fietsen! Zo gezegd zo gedaan: onze inschrijving voor de solo Merida Dutch Cross Country was een feit. Slechts 25 mafkezen mochten hier aan meedoen.
Verzorging
Een verzorger voor de tocht was verplicht, omdat er logistiek toch best veel bij komt kijken: voeding, reservemateriaal, extra kleding, lampjes, accu’s, powerbank, etc. Gelukkig was een andere vriend zo gek om ons 24 uur lang met zijn auto te begeleiden en alles mee te nemen. Er zijn vier verplichte stops van minstens 30 minuten met eten en verzorging. De race bestond uit vier etappes van rond de honderd kilometer en de laatste etappe in Limburg was veertig km met nog de nodige hoogtemeters.
Etappe 1: de start
Op vrijdagavond vertrokken we naar het noorden. Zaterdagochtend konden we de inschrijving ophalen en met ruim 300 bikers verzamelden we op een veerpontje. Om daadwerkelijk het meest noordelijkste puntje van Nederland aan te kunnen tikken gingen we nog naar Schiermonnikoog om daar naar ‘Paal 7’ op het strand te fietsen.
De echte start van de race was vanaf het veerpontje bij terugkomst in Lauwersoog. Vanaf toen was het, los van een militair oefenterrein met mul zand, heel veel asfalt. Dit natuurlijk op hoge snelheid en er werd in sommige groepjes ruim boven de dertig gereden. Ik begon me al bijna zorgen te maken. Zoveel kilometers op asfalt met dikke banden? Dat was niet de ervaring die ik wilde! Het eerste gedeelte werd afgesloten met een heerlijk pastabuffet bij de neutrale zone.
Etappe 2: Merida HQ
Al snel bleek het asfalt vooral in de eerste etappe te zitten. Vanaf hier kwamen de bossen met een heerlijke mountainbikeroute vlak voor Hellendoorn. Al fietsend door de Sallandse Heuvelrug, moesten af en toe over wat hekjes klauteren. Heerlijk, dat is ook echt mountainbiken in Nederland! Geen bergen maar hekken. De avond begon te vallen en we hadden nog geen lampjes gemonteerd. Inschattingsfoutje. Gelukkig konden we eerst in het licht van de rest van een groepje rijden en toen het echt donker werd stond onze verzorger onderweg op een mooi plekje klaar om onze lampjes te monteren. Toen ontstond een fel verlicht peloton wat zich door de centra van Deventer en Apeldoorn een weg baande naar het zuiden. Dit was gaaf! Veel luid rollend rubber door bruisende stadscentra. De tweede neutrale zone had een aankomst bij Merida HQ. We reden dwars door de werkplaats naar boven om daar door de showroom knallen! Daar wachtte een voortreffelijk stampotbuffet die ik aan de bar naar binnen werkte.
Etappe 3: mineur in de nacht
Samen met een groepje van drie bekenden reden we vanaf Apeldoorn door de Veluwe de nacht in. De mineur sloeg in. Omdat het zo donker was reden we wederom over asfalt. Dat doet de Veluwe natuurlijk geen eer aan. Het was saai. Er was enkel irritant vals plat en ieders moraal zakte met de minuut. Gelukkig kwamen we na de saaie Veluwe in het centrum van Arnhem waar het stapverkeer ons moraal snel deed stijgen. Daarna reden we met een groter groepje door naar Nijmegen.
Net na het Radboud terrein reden we de bossen weer in. Ondanks dat het nog pikkedonker was, had de organisatie voor een lekker technisch parcours met toffe afdalingen gekozen. Sommigen vonden het riskant, ik vond het gaaf! Eindelijk kon er weer echt gemountainbiket worden! Alle vermoeidheid en gebrek aan moraal was meteen weer verdwenen. De zon kwam inmiddels weer op en we reden nog lekker wat mooie offroad trails. We arriveerden vroeg in de ochtend in Well op een camping. Hier stond een ontbijtbuffet klaar. De vermoeidheid begon er toen wel een beetje in te hakken. De vriend waarmee ik was gestart, besloot om op een andere vriend te wachten die we in de tweede etappe al kwijtgeraakt waren.
Etappe 4: Limburg in
Ik moest het de komende etappes helaas zonder mijn maatje doen. Gelukkig stond het gesponsorde duo waarmee ik al vanaf Hellendoorn meereed nog te wachten, zodat we met drie man Limburg konden verkennen. Ik ben in Noord-Limburg opgegroeid, dus ik ken de omgeving goed. Via de mooie bossen van Arcen reden we richting Venlo. Daar gingen we via het bekende trainingsbosje door naar Zuid-Limburg. We reden nog een stuk in Duitsland door bossen over paden die steeds maar omlaag en omhoog gingen. Uiteindelijk kwamen we in Schinveld aan vlak voor de top van de Vaalserberg. Weer een camping waar we lekker chinees konden eten als extra ontbijt. Na even een magisch WC-moment te hebben gehad kon ik weer door.
Etappe 5: de laatste loodjes
Wederom als trio startten we het laatste stukje. We reden wat heuvels op, maar als je al bijna een hele dag aan het draaien bent is dat gewoon een tweede natuur geworden. Ik kon door de dieselwalmen van een optocht antieke tractors omhoog zigzaggen. Blijkbaar had ik toch nog meer power dan die opgeknapte roestbakken! Eindelijk was ik boven en zat het avontuur erop: 460km zo goed als non-stop rijden. Van de 24 gefinishte deelnemers was ik als achtste binnengekomen. Een resultaat waar ik erg tevreden mee ben.
Avontuur
De Merida Dutch Cross Country was echt een mooi avontuur. Zo’n lange afstand overbruggen over zoveel toffe tracks was echt mooi om mee te maken! Omdat het met GPS navigatie, verkeerd rijden, lampjes, over hekjes klimmen, trappetjes en soms echt survivallen is, vond ik het meer een avontuur dan een wedstrijd. Ik heb er enorm van genoten en ondanks dat het wel echt zwaar en op momenten ook heel saai was, is het toch een geweldige ervaring! Volgend jaar weer, dan ga ik voor top vijf!
Bekijk hier ook de aftermovie:
Strava
Ben je benieuwd naar de route? Check dan de Strava rit van Gijs!