Skip to main content

Bij wielrennen hoort een enorm strak broekje en shirt. De één voelt zich er geweldig in zoals Mario Cipollini, de ander trekt het pak het liefst zo snel mogelijk uit. Ik neem jullie mee terug in de tijd, naar toen ik net op de fiets zat. Toen ik me nog druk maakte om die strakke broekjes.

Artikel gaat verder onder banners 

Onze nieuwe weg toertocht!

  • Zondag 9 juni 2024
  • 90/120/150km uitgepijlde route
  • De mooiste weggetjes en paden door Brabant
  • EARLY BIRDS: Cobbles summer jersey twv €69 cadeau
Meer info & inschrijven

Word lid van de Riders Club

Rijd voordelig TOP verzorgde toertochten

Pakketten bekijken

Strava

Kom bij onze club & voeg je bij de discussie

Naar de Strava Club

Onze eigen winter gravel toertocht!

  • Zondag 3 maart 2024
  • 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
  • Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
  • EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Meer info & inschrijven

Bron omslagfoto: Pinterest

Disclaimer: vanwege overduidelijke redenen staan hier geen fietsbillenfoto’s van Cobbles bloggers.

Voorop de berg op

De weg wordt nog een tikkie steiler en mijn benen gaan al iets meer zeer doen. Ik blijf mijn best doen. Ik lig namelijk voor mijn clubje van oude(re) mannen van de TTC Oss, waar ik net vijf weken mee fiets. Ondanks dat het geen echt zware klim is (we zijn tenslotte in Nederland) hebben die oude mannetjes achter me het zwaar. Dat doet me goed.

Maar…

Dan gebeurt er iets waardoor mijn goede gevoel in één klap verdwenen is. Ik trek met een langzaam roder wordend hoofd, licht aan het stuur en duw hard op mijn pedalen. Dan word ik ingehaald door twee wielrennende mannen. Eén van hen hoor ik zeggen: “Maar… ze heeft wel een Principia”. Mijn aandacht is gewekt. Principia? Dat is mijn fiets. Ik heb mijn fiets pas drie maanden en dat is dus meteen net zo lang als dat ik al fiets.

Terwijl de woorden van de mannen nog door mijn hoofd gaan laat ik me terugzakken naar één van mijn fijnste fietsmaatjes van het oude mannenclubje. Ik vertel hem wat ik zojuist hoorde. Dat het woordje “maar…” aan het begin van de zin me het gevoel gaf dat er iets negatiefs aan vooraf ging. Luchtig voeg ik er aan toe: “het ging vast over mijn dikke billen.” Vanuit mijn ooghoeken kijk ik naar mijn fietsmaat. Hij zal nu toch zeker wel gaan zeggen dat dit helemaal niet het geval is en dat mijn derrière er prachtig uitziet op de fiets.

FietsbillenBron: Total Women’s Cycling

De billencheck

Als vrouw kun je op de fiets over vele dingen onzeker zijn. Vooral als je in zo’n strak pakje gepropt zit. Maar het aanzicht van mijn billen staat toch wel op plek één. Iedereen kan namelijk gewoon van achter stiekem naar je zitvlak gluren zonder dat je het zelf door hebt. Je kunt geen lieve glimlach geven in de hoop dat tegenliggers niet te ver naar beneden kijken bij je vooraanzicht. Je weet zelf eigenlijk ook niet goed hoe het je eruit ziet op de fiets. Welke vrouw heeft nou niet in haar wielrenbroek eens voorovergebogen gestaan met een schuin hoofd om in de spiegel te proberen te kijken hoe haar billen eruit zien? Ik beken eerlijk, schuldig… Ook ik heb eens tijdens het fietsen een fietsvriendin laten kijken of het er wel een beetje fatsoenlijk uit ziet van achter.

Eerlijkheid duurt het langst

Hoewel het antwoord van mijn fietsmaat niet lang op zich liet wachten, leek ik me een eeuwigheid druk te maken over wanneer hij met het ontkennende antwoord zou komen. Ik had een eeuwigheid kunnen wachten. Op mijn opmerking over of de uitspraak van twee wildvreemde mannen over mijn dikke billen zou zijn gegaan, kreeg ik van deze altijd eerlijke, lieve fietsmaat uit Oss te horen: “Ja, waarschijnlijk wel.”

Nuancering

Deze column schreef ik twee jaar terug voor het clubblad van mijn toenmalige studentenvereniging in Nijmegen. Hoewel ik mijn eerlijke fietsmaat van vroeger groot gelijk geef, ben ik tegenwoordig veel minder bezig met dikke fietsbillen. Ik rijd redelijk hard, vind het leuk en dat ik nou niet het perfecte wielrennerslijf heb… Daar ben ik al lang niet meer zoveel mee bezig. Laat die mannen (en vrouwen) maar kijken. Als ze mijn billen zien, betekent dat in ieder geval dat ik wel voor ze rij!

Ooit begonnen met wielrennen door een weddenschap om de Elfstedentocht te rijden. Inmiddels balanceert Marjolijn tussen lekker toeren en koersen knallen. De ene dag rijdt ze een toertocht met hoog terrasgehalte, de andere dag leeft ze naar een grensverleggende uitdaging toe.

Cobbles wordt mede mogelijk gemaakt door

×