Kasseien

Ze zijn er weer! En nee, dan heb ik het niet over de Wuppies bij de kruidenier. Ze zijn er weer, de stenen, de kasseien, de kinderkopjes, de stroken, de paveetjes. Het is die tijd van het jaar waarin ons wielerhartje regelmatig in frequentie stijgt als 200 (jong)volwassen mannen over haast onbegaanbaar terrein denderen. Het klapperende carbon, de verbeten gezichten en de oorlog op de fiets. Niets is mooier dan een voorjaarsklassieker op kasseien.

Artikel gaat verder onder banners

Koershonger

Honger krijg je er van, honger om die stenen (figuurlijk) op te vreten. Zelfs wanneer een coureur zo ver (13.000km) van legendarische bedevaartsoorden als Oudenaarde of Roubaix verwijderd is blijft de drang naar de stenen opleven.

Zodoende ging ik op zoek. Eerst wat rondvragen, later via modernere platforms. Tot mijn verbazing werden de eerste stroken sneller en dichterbij ‘huis’ gevonden dan verwacht. Kasseistroken zou je zoeken in gebieden als vergane industrie of tussen troosteloze weilanden. In een metropool als Kaapstad blijkt dat toch net een tikkeltje anders.

In Bo-Kaap, een zeer kleurrijke Islamitische wijk die direct grenst aan hartje centrum, ligt het kleine Zuid-Afrikaanse broertje van de Oude Kwaremont. Door al haar vrolijk gekleurde huizen lijkt de wijk erg gezellig. Dit is in werkekijkheid echter niet zo. Vooral ’s avonds na een uur of 5 moet je hier als ‘vreemdeling’ niet durven komen.

Gaan!

De zondagochtend van ‘De Ronde’ besloot ik om de klim te testen. Wat lucht uit de tubes, extra bandje mee en vol goede moed de weg op. 30 graden en brandende zon in de nek. Een bocht naar recht onthulde de klim. De muur van bruine stenen werkte voor mij als een rode lap voor een stier. Het bloed ging sneller stromen, het adrenalinepijl steeg en de klim begon.

Gekkie

Vanaf de patio’s van de kleurrijke huisjes werd ik bekeken. De blikken in de ogen van mijn ’toeschouwers’ verklapte dat ze geen wielrenners gewend zijn. Ik moest wel gek zijn, knettergek. Ondertussen lag het stijgingspercentage onder mijn wielen boven de 20. De snelheid was gezakt naar onder de 10. Het achterwiel verloor regelmatig grip, net zoals het voorwiel contact met de stenen verloor. Duwend en trekkend klom ik tegen de muur omhoog. Het hart maakte overtoeren en de longen kwamen tekort. Wonder boven wonder haalde ik de top. Wat baalde ik dat ik de avond van tevoren een bar ontdekt had waar Duvel Tripel hop op de kaart stond.

#100

Alle 4 de klimmen werden genomen in de wijk en dus kon met een voldaan gevoel de laatste 100 van de 100e editie bekeken worden. Wat een pareltje! Wat een koers! Wat een genot! Dat zijn pas stroken, dat zijn pas coureurs. Daar is een amateur op een stukje kasseien in Afrika niets bij.