Afgelopen weekend werd dé kasseienkoers van het jaar verreden: Parijs – Roubaix! Wij waren erbij, om zelf te rijden en de pro’s aan te moedigen. Jef vertelt je over zijn kasseienrit.
Onze nieuwe weg toertocht!
- Zondag 9 juni 2024
- 90/120/150km uitgepijlde route
- De mooiste weggetjes en paden door Brabant
- Optioneel: Cobbles summer jersey twv
€59voor €29
Onze eigen winter gravel toertocht!
- Zondag 3 maart 2024
- 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
- Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
- EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Parijs – Roubaix
Met mijn hoofd in het gras tuur ik naar de felblauwe hemel. Witte sporen van vliegtuigen en een paar kleine onschuldige op plukjes watten lijkende wolken maken het af. De warme zon straalt op mijn gezicht en mijn beenstukken zijn plotseling overbodig geworden. Het is nu echt lente! Met mijn ogen dicht geniet ik van het moment, de warmte en de geur van het gras in het Franse platteland. Met mijn fietskleding nog aan dwalen mijn gedachten af naar vanmorgen half negen: Arenberg, het bos van Wallers. Daar startte ik mijn eigen Parijs – Roubaix Challenge.
Arenberg
Half verscholen in de mist doemde deze mythische strook voor me op. De mist hangt als een kringelende kruitdamp rond de bijna willekeurig neergesmeten kasseien: de gevreesde secteur 18. Ik kan de verhalen alleen maar beamen, dit is het voorportaal van de hel. Gekker dan dit wordt het niet: kasseien zo glad als spek, spleten, gaten en kraters sieren dit plaatselijke stukje maanlandschap.
Ieder jaar weer dat ik hier kom heb ik complete groepen zien vallen. Zielige hoopjes mens zitten dan in de berm, getooid onder thermo-dekens. Gebroken, gekneusd, klaar. Vandaag is de strook echter vrij van grote groepen die tegelijkertijd de strook over spartelen. Ik ruik mijn kans!
Na een korte aanloop over de spoorwegovergang was het zover, het voorportaal van de hel opende zijn met knoestige tanden bezaaide bek. Soepel blijven trappen op een groot verzet was het devies. Na de eerste meters voelde ik me zeker van mezelf. Het ging verassend goed! De kasseien vlogen onder mijn wielen door en al snel krijg ik een gevoel van euforie. Puur genot! Ik krijg er kippenvel van, wat een ongelofelijk gevoel! De overkant al doemde op. Na het inhalen van een angstige Brit wist ik het zeker: ik ga het halen. De laatste meters van dit helse beest vlogen onder me door en daar was dan het gladde asfalt!
Carrefour de l’Arbre
Plots wordt mijn rust bruut verstoord en open ik mijn ogen weer. Robbert vertelt dat Jeroen en Nol spoedig aankomen op Carrefour de l’Arbre. Hier heb ik de afgelopen uren op gewacht: deze kasseienvreters rijden de 170 kilometer. Wanneer Nol en Jeroen ons zien worden we al snel hartelijk begroet. We wisselen wat verhalen en ervaringen uit en na een korte pauze rijden we gebroederlijk met z’n drieën verder. We trotseren de laatste stroken en op de heilige grond van het Velodrome rijden we naast elkaar met de handen omhoog over de finish… Wederom kippenvel, de grote fles Duvel wordt ontkurkt en op het middenterrein opgedronken!
Nol mocht in de voetsporen van Fausto Coppi staan tijdens de legendarische douche
Douchen
Ik kleed me om in het betonnen hok van de Keizer van Herentals, Rik van Looy. Ik was het stof en het vuil van me af in de legendarische douches van het Velodrome. Naast me staan mijn mede strijders. Er ontstaat een glimlach. Mannen bedankt een dikke merci! Bedankt voor deze mooie ervaringen en tot volgend jaar, het mooiste weekend van het jaar: Parijs – Roubaix!
