Skip to main content

Afzien en genieten wisselden elkaar af vorige week in de Franse Alpen. Na zeven maanden voorbereiding reed Marjolijn La Marmotte. Hoe het haar verging, lees je in dit heroïsche verhaal.

Artikel gaat verder onder banners 

Onze nieuwe weg toertocht!

  • Zondag 9 juni 2024
  • 90/120/150km uitgepijlde route
  • De mooiste weggetjes en paden door Brabant
  • EARLY BIRDS: Cobbles summer jersey twv €69 cadeau
Meer info & inschrijven

Word lid van de Riders Club

Rijd voordelig TOP verzorgde toertochten

Pakketten bekijken

Strava

Kom bij onze club & voeg je bij de discussie

Naar de Strava Club

Onze eigen winter gravel toertocht!

  • Zondag 3 maart 2024
  • 60/85km gravel in Brabant/Vlaanderen
  • Vuurkorven, trappistenbier & snert bij de finish
  • EARLY BIRDS: winterjack twv €69 cadeau
Meer info & inschrijven

Foto’s door Nico Brons Fotografie.

[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]

Racen of in de spaarstand?

La Marmotte rijd je niet zomaar. Sinds de inschrijving op 1 december had ik al wat uurtjes gestoken in trainen, hoogtemeters maken en gezonde voeding. Resultaat: ik ging redelijk sterk en 8kg lichter naar de Alpen, maar voelde me nog steeds geen klimmer. Dat bleek wel in de week voor de Marmotte, toen we ons al in de Franse Alpen bevonden. Van zondag tot en met woensdag mochten we van onszelf nog fietsen. Elke dag een klim in de omgeving en dan moesten we nog 7km klimmen naar ons huisje in Oz-station. Op die slotklim reed ik de eerste dag nog een PR, maar de overige dagen had ik het al zwaar op die tweede klim. Dinsdag liet ik me zelfs met de auto omhoog rijden, want ik wilde niet het risico lopen al te veel gefietst te hebben voor de tocht zelf.

De voorlaatste dag

Donderdag en vrijdag waren rustdagen. Lekker in de spaarstand. Met de auto knalden we de Alpe d’Huez op waar we met de raampjes omlaag en opzwepende tonen uit de radio de vele renners aanmoedigden die hun startpakket al fietsend op haalden. Terug in het huisje begon het prepareren van de fiets. Ik dacht dat ik redelijk nuchter zou zijn de dag voor de tocht, maar dat bij elke voorbereidende handeling steeg de misselijkheid en slapheid. Toch nog even koolhydraten stapelen en dan volledig voorbereid rustig de nacht in. Dacht ik…

Het is zover: La Marmotte!

Zaterdag was dan eindelijk daar. Na zoveel maanden voorbereiding en een gebroken nacht keek ik vooral uit naar de afloop van La Marmotte. Maar zover was het nog niet. Het weer was de hele week slecht voorspeld voor zaterdag, maar de start was droog, dus we konden gaan rijden.

Vanaf de start ben ik meteen rustig gaan rijden. Op de vlakke stukken liet ik me mee voeren in de groep, maar vanaf de start van de Glandon was het ieder voor zich! Ik begon in rustig tempo en voelde me eigenlijk best goed. Ik zag dat ik prima mee kon met de grote massastroom en wist velen (lees: veel mannen) zelfs in te halen. Hallo moraal! De eerste klim zat er zo op en na een uitgebreide stop op de top (de tijdswaarneming werd daar stilgezet om onderaan de Glandon weer verder te lopen tot aan de finish) kon ik de afdaling in. Na de afdaling volgde een lang stuk vals plat omhoog, waar ik prima mee kon in een fijne groep. Vervolgens 12km de Telegraphe op. Een leuke, toegankelijke klim. Eenmaal op de top was het kort herstellen; na een afdaling van 5km doemde de Galibier op.

La-Marmotte-Marjolijn-van-Lier

Mentale hardheid

Op de Galibier begon het harde werken. De eerste 10km van de klim zijn goed te doen, maar de laatste 8km zijn het pittigst. De vermoeidheid begint dan voelbaar te worden. De stijgingspercentages stijgen en de lucht wordt al wat ijler. Rechts van me zag ik een wand met haarspeldbochten en een machtig mooi beeld van een voortdurende slinger aan renners. Voor ik het wist reed ik ergens tussen die slinger en zag ik de weg waar ik zojuist nog reed onder me liggen. Ook in deze klim zorgde ik ervoor dat ik bleef gaan. Als ik maar blijf trappen, kom ik steeds weer wat verder. Ik kon zowaar genieten en het leek haast wel te makkelijk te gaan, maar toen gooide de Galibier met haar krachten, zodat dit toch nog een heroïsch en episch verhaal kon worden!

Regen en af en toe flinke windvlagen maakte de laatste 4km van de klim erg pittig. Ik reed tussen de sneeuw door en merkte al snel dat mijn regenjack niet bepaald waterdicht was en ook niet veel warmte bood. De 45km lange afdaling waar ik de hele dag naar uit keek, werd uiteindelijk het zwaarste onderdeel. Gevoelstemperatuur lag rond het vriespunt. Al bibberend en klappertandend liet ik me traag naar beneden zakken. Er waren hagelstenen ter grootte van halve vrachtauto’s en mensen die in de kant lagen met warmtedekens (één van deze twee constateringen is aangedikt, de ander waar). Twee keer moest ik stoppen omdat mijn handen zo koud waren, dat ik bang was niet meer te kunnen remmen. Maar ik moest naar beneden, want daar zou het vast warmer zijn en hopelijk ook droog.

La-Marmotte-Marjolijn-van-Lier

Euforie

In het dal droogde het op en werd ik weer warmer. Na een stop bij mijn ouders op de camping, die eten en aanmoedigende woorden hadden, was het tijd om te beginnen aan de laatste klim: de Alpe d’Huez. Tijdens deze klim heb ik de bochten letterlijk mee afgeteld. In elke bocht voelde ik me sterker worden. Ik ga het halen! Dat gevoel dat op een gegeven moment tot je doordringt is zo magisch. Onder vele aanmoedigingen “Come on girl!”, zag ik de laatste drie bochten optreden. Na de laatste bocht was het nog zo’n 1,5km door het dorp fietsen en met een uitdrukking op mijn gezicht die in het midden lag van euforie en afzien kwam ik over de finish. Daar werd ik opgevangen door de zes andere rijders uit onze groep en onze soigneurs van die dag.

Terwijl alles zeer deed haalden we onze aandenken en brevet. Per categorie en leeftijdsklasse viel goud, zilver of brons te behalen afhankelijk van je verstreken tijd. Volledig tegen verwachting in kan ik me nu trotse eigenaar noemen van een gouden brevet! Yeah! Ik kijk terug op een fantastische ervaring, maar voor nu zeg ik: nooit meer La Marmotte!

La-Marmotte-Marjolijn-van-Lier

Strava

Wil je weten hoe ik mij heb voorbereid op deze monstertocht? Lees dan mijn voorbereidingsblog en hoe ik heb toegeleefd naar de tocht. “Wie is die Marjolijn”, hoor ik je zeggen? Dat staat beschreven in Even Voorstellen: Marjolijn van Lier.

Al mijn ritten hou ik bij in Strava, je kan mij hier volgen. Check snel mijn Strava gegevens van La Marmotte.

Ooit begonnen met wielrennen door een weddenschap om de Elfstedentocht te rijden. Inmiddels balanceert Marjolijn tussen lekker toeren en koersen knallen. De ene dag rijdt ze een toertocht met hoog terrasgehalte, de andere dag leeft ze naar een grensverleggende uitdaging toe.

Cobbles wordt mede mogelijk gemaakt door

×